آیا افراد شاد، اخلاقمندترهستند؟

شادکامی به عنوان مهم ترین متغیر مورد بحث در روانشناسی مثبت نگر و عاملی موثر در بسترهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی هر جامعه، پژوهش های فراوانی را برانگیخته است. یکی از مباحث مهم در ادبیات شادکامی، بررسی رابطه شادکامی با اخلاق است. فلاسفه، بیشتر بر نقش اخلاق در ایجاد شادکامی تاکید دارند و نظریات آنها بر مبنای دو مکتب فکری لذت گرایی و نیکی گرایی شکل گرفته است. نظریه های فلاسفه در باب رابطه اخلاق با شادکامی را می توان در 3 گروه دسته بندی کرد: اخلاق نگری، نتیجه نگری و عمل نگری. اما در زمینه پژوهش تجربی، رابطه دوسویه میان مولفه های اخلاقی مانند: نوع دوستی، مهرورزی، همدلی، مشارکت داوطلبانه،... با شادکامی مورد بررسی قرار گرفته است. هدف در بررسی حاضر؛ کنکاش در ادبیات تحقیق برای جست وجوی پاسخ به این سوال است که آیا افراد شاد، اخلاقمندتر هستند؟
با توجه به ادبیات فلسفی موجود و پژوهش های تجربی، می توان وجود رابطه ای مثبت و دوسویه میان شادکامی و رفتار اخلاق مدارانه را مطرح کرد. افراد شاد، اخلاقی تر عمل می کنند و همچنین، می توان رفتار اخلاقی را به عنوان عامل فزاینده سطح شادکامی به حساب آورد. بدین ترتیب، چرخه ای به وجود می آید که فرد شاد، اخلاقی تر عمل می کند و رفتار اخلاق مدارانه وی، سطح شادکامی او را افزایش می دهد.