تاثیر سطح سرمی استرادیول، CA125،CA19-9 و P53 بر پیش آگهی بیماران مبتلا به کارسینوم آندومتر

کارسینوم آندومتر جزو شایعترین بدخیمی های ژنیکولوژیک در زنان می باشد. متاسفانه برنامه های بیماری یابی در کاهش شیوع کارسینوم آندومتر موفقیت مشابهی مثل برنامه های بیماریابی کارسینوم مهاجم سرویکس نداشته است. هدف از این مطالعه بررسی تستهای سرمی در تخمین پروگنوز کارسینوم برای طرح-ریزی پروتکل درمانی، قبل از انجام عمل جراحی نهایی می باشد.
در یک مطالعه مقطعی تعداد 24 بیمار مبتلا به کارسینوم آندومتر از نظر سطوح سرمی فاکتورهای CA125، CA19-9، P53 و استرادیول، قبل از عمل جراحی در مقایسه با یافته های پاتولوژیک بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفتند.
سن بیماران مورد مطالعه بین 38 تا 61 سال با میانگین 54/7+6/7 سال بود. سطح سرمی CA125 در کارسینومهای آندومتریوئید، سروزی و Clear Cell به ترتیب 176، 270 و480 U/ml و سطح سرمی CA19-9به ترتیب 125، 157و380 U/ml و سطح سرمی P53 به ترتیب 5/92 و12ng/ml و سطح سرمی استرادیول به ترتیب 31/5، 47/5 و120 IU/ml بود. سطح سرمی مارکرهای CA125، CA19-9، P53 و استرادیول، در بیماران مبتلا به کارسینوم آندومتر، افزایش قابل ملاحظه ای نسبت به سطوح نرمال این مارکرها نشان می دهد و همچنین در بیمارانی که پروگنوز ضعیف تری دارند یعنی کانسر با Grade III، نوع هیستولوژیک Clear Cell Ca. و تهاجم به خارج از آندومتر، نسبت به دیگر بیماران بالاتر بود.
مقادیر سرمی بالای این مارکرها می تواند قبل از انجام عمل جراحی، نشان دهنده پروگنوز ضعیف بیماری باشد. و نیازمند مداخلات جدی ترمی باشد.