استتیک پرفورمنس در تعزیه و تماشاگران زن

تعزیه، به عنوان یک نمایش آئینی مهم ترین نماینده فرهنگ سنت اجرایی دینی در ایران است.گر چه تعزیه همواره یا از منظر آئینی و یا از منظر استتیک تئاتر مورد تحقیق قرار گرفته است، اما نشانه های آئینی و تئاتری در تعزیه مانند همه نمایش های مذهبی در هم آمیخته است. در این مقاله، با در نظر گرفتن ترکیب این دو مولفه در اجرای تعزیه، قصد من این است که نشان دهم چگونه، از منظر استتیک پرفورمنس، تماشاگر و بازیگر تعزیه در یک پیوند دینامیک با هم قرار دارند به گونه ای که تماشاگر تعزیه به نوبه خود نیز بازیگر است و بازیگر در تعزیه خود تماشاگر. از این منظر می شود نقش تماشاگران، به خصوص تماشاگران زن، تعزیه را تعریفی جدید کرد. بازیگران و تماشاگران تعزیه با قرار گرفتن در هر اجرا، که زمان و مکان خود را داراست، یک فضای بینابینی «لیمینال» را تجربه می کنند. قصد دیگر در این مقاله این است که نشان داده شود چگونه این خصیصه کارکرد دیالکتیکی دوگانه ای بر روی تماشاگران به خصوص تماشاگران زن، دارد؛ به طوری که از یک طرف هویت های اجتماعی و فرهنگی شان را تکرار و تثبیت می نماید و از طرف دیگر خود را از حضور زندگی روزمره، میثاق ها، و هنجارهای آن جدا می کند.