سیاست به مثابه مناسک

پیش بینی آن چه جهان در قرن بیست ویکم شاهد آن بود، از حمله ی تروریستی یازده سپنامبر تا ماجراجویی های نظامی در خاورمیانه و بهار عرب را می توان در آثار برخی از روشنفکران در دهه های 1960 و 1970 یافت. به باور آنان، جهان در آغاز این سده ی نو، با بن بستی سخت روبرو خواهد شد که توان حارج شدن از آن را نخواهد داشت؛ و اگر بتواند از آن خارج شود، باید بهایی بسیار سخت تر از بحران های مشابه در پیش از جنگ جهانی دوم بدهد. هدف اساسی مقاله ی حاضر، تلاشی است برای درک انسان شناسانه ی این موقعیت و قرار دادن امر سیاسی حکومتی، یعنی نظام های سیاسی مدرن، در چارچوب های مناسکی؛ تا شاید بدین ترتیب بتوان بخشی از کنش ها و ساختارهایی را درک کنیم که امروز در حوزه ی سیاسی بر جهان در مفهومی عام و بر نظام های مرکزی و پیرامونی در معنایی خاص تسلط یافته اند.