اهمیت تغییرات اپی ژنتیک در بروز سرطان تیرویید و کاربرد درمانی این تغییرات

سرطان تیرویید شایع ترین بدخیمی غدد درون ریز در سرتاسر جهان محسوب می شود. این سرطان یا از سلول های فولیکول اپی تلیال طبقه بندی شده به اشکال سرطان با تمایز بالا (شامل سرطان های پاپیلاری و فولیکولر تیرویید، سرطان تیرویید با تمایز کم و آناپلازیک) یا از سلول های پارا- فولیکول تولید کننده کلسی تونین (مانند سرطان مدولاری تیرویید) مشتق می شود. اپی ژنتیک به مطالعه تغییرات وراثتی در بیان ژن اطلاق می شود که بدون تغییر الگوی توالی DNA اولیه رخ می دهد. شواهد رو به رشد نشان می دهد که تغییرات اپی ژنتیکی نقش مهمی را در این سرطان ایفا کرده و به همراه تغییرات ژنتیکی منجر به تومورزایی می شود. خاموش شدن اپی ژنتیکی ژن های اختصاصی دخیل در تمایز تیرویید، در تومورهای تیرویید شناسایی شده است. این تغییرات در ژن های سرکوب گر و همچنین ژن های پیش برنده تومور در اختلال رشد سلول های تیروییدی و سایر جوانب تومورزایی دخالت دارد. با این حال، در حال حاضر، هیچ درمان امیدبخشی برای سرطان تیرویید پیشرفته ای که به درمان با یدرادیواکتیو پاسخ نمی دهد، وجود ندارد. درمان های زیستی مورد هدف، برای درمان سرطان تیرویید پیشرفته بر اساس تشخیص جهش های اصلی انکوژن پیشنهاد شده است. در این مطالعه مروری، تغییرات اپی ژنتیکی رایج در انواع مختلف سرطان تیرویید، استراتژی های اپی ژنتیکی برای درمان این سرطان، داده های تجربی و آزمایش های بالینی را به ویژه با استفاده از مهار کننده های داستیلاز و داروهای دمتیله کننده مورد بحث قرار گرفته است.