بررسی اثرات اجرای قوانین اصلاحی تخلفات کالبدی بر بهبود ساختار فیزیکی شهر تهران در دهه های اخیر (نمونه موردی: منطقه یک شهر تهران)

ساختار فضایی از کلیدی ترین مفاهیم رایج در عرصه برنامه ریزی و طراحی شهری است، چرا که با تمام عناصر و مولفه های ساختاری شهر درگیر بوده و مبین چگونگی استقرار و عملکرد این عناصر در سطح شهر است. برای تشخیص و سنجش کارایی و کیفیت عملکردی عناصر ساختار فضایی شهر و خصوصیات هر یک، معیارهای گوناگونی می توان اختیار کرد که با توجه به اهمیت وافر و روزافزون مفهوم توسعه و متعاقب آن توسعه شهری که از اهداف اصلی هزاره سوم به شمار می رود، معیارهای برنامه ریزی از مهمترین آن ها در تبیین مفهوم و طراحی ساختار فضایی شهر هستند و در صورت رعایت این معیارها، دستیابی به محیط شهری مطلوب زندگی با کیفیت های زیستی بالا، که شهروندان به راحتی در آن به حقوق گمشده شهروندی خود برسند، امکان پذیر به نظر می رسد. در این مقاله سعی شده است نقش آراء کمیسیون ماده صد شهرداری منطقه یک تهران در بازدارندگی و کنترل تخلفات ساختمانی بررسی شود. مدل ارائه شده در این پژوهش با توجه به توابع ریاضی به کار گرفته شده معرفی می گردد. با توجه به تقریب خوبی که توابع ریاضی حاصل بر روی پارامترهای موجود دارند، می توان از آنها برای پیش بینی ها و انجام بررسی های دیگر استفاده نمود. یافته های پژوهش با بررسی تخلفات ساختمانی در دوره زمانی ده ساله (85-75) که در کمیسیون ماده صد شهرداری مطرح شده است نشان می دهد که تخلفات ساختمانی هرسال بیش از سال قبل رخ داده است.