زمینه های معرفتی ورود و گسترش عرفان های نوظهور (با تاکید بر آثار پائولو کوئلیو)

پدیده «عرفان های نوظهور» بیش از دو دهه است که وارد کشور شده و امروزه به عنوان یک مساله اجتماعی دلمشغولی هایی را متوجه کارشناسان این عرصه کرده است. منظور از عرفان های نوظهور، دسته ای از آیین ها و جریان هایی است که با نام عرفان و با آرم معنویت به کشور ما وارد شده اند و ندای حقیقت طلبی سر می دهند. در این عرفانها الزاما نزدیکی و محبت خداوند هدف اصلی نبوده است و اهدافی ادعائی مانند عشق، شادی و آرامش جای آن را گرفته است. به عنوان یک محقق اجتماعی این سوال به ذهن می رسد که با توجه به پیشینه و غنای دینی و فرهنگی موجود در ایران و همچنین نظام حاکم بر کشور که یک نظام دینی است، چه زمینه های معرفتی باعث شده معنویت های کاذب در ایران بروز و ظهور پیدا کنند؟ این مقاله سعی دارد با نگاهی به روند ورود عرفانهای نوظهور به کشور، برخی زمینه هایی که باعث ورود و گسترش آنها شده را مورد تحلیل و بررسی قرار دهد. یافته های تحقیق نشان می دهد عطش فطری نسبت به معنویت و عدم ارضاء آن، عدم آگاهی از نکات انحرافی موجود در عرفانهای نوظهور، تبلیغ عدم نیاز به شریعت و ترویج اباحی گری در آثار کوئلیو و همچنین پلورالیسم فرهنگی و دینی به عنوان برخی زمینه های معرفتی ورود و گسترش اینگونه آثار مطرح می باشد.