ارزیابی بهبود عملکرد حرکتی بیماران سکته مغزی در نتیجه کاردرمانی با استفاده از مدل هاردل برای داده های طولی

سکته مغزی شایع ترین بیماری در افراد بزرگسال است. زمین خوردن رایج ترین اختلال تعادلی و حرکتی است که کیفیت زندگی بیماران سکته مغزی را تحت تاثیر قرار می دهد. این مطالعه با هدف بررسی عوامل موثر بر بهبود وضعیت حرکتی بیماران سکته مغزی تحت درمان با روش کاردرمانی و پیش بینی وضعیت تعادل بیماران با استفاده از مدل رگرسیون هاردل انجام شد.
در یک مطالعه طولی به مدت 9 ماه با روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس، برای تعداد 30 بیمار دچار سکته مغزی نمره شاخص تعادل هر دو هفته به صورت داده شمارشی ثبت شد. به دلیل وجود صفر فراوان در متغیر وابسته شمارشی که منجر به نتایج نادرست می شود، مدل هاردل با استفاده از نرم افزار sas(9.2) به داده ها برازش داده شد.
فراوانی زمین خوردن در زنان بیشتر از مردان است. بهبود نسبی عملکرد حرکتی با حداقل 50 جلسه درمان مشاهده شد. پارامترهای مدت زمان بروز سکته و طول مدت پیگیری بیمار ارتباط معناداری با بهبود عملکرد حرکتی بیماران سکته مغزی داشتند (05/0p <). شانس بهبود عملکرد در بیماران فاز مزمن 10 درصد کمتر از شانس بیماران فاز حاد است.
با شناسایی فاکتوهای دخیل در ارتقاء عملکرد حرکتی و انجام مداخلاتی همراه با کاردرمانی جهت جلوگیری از زمین خوردن در بیماران سکته مغزی به ویژه در زنان با وضعیت سکته مزمن که در ریسک بالاتری از زمین خوردن قرار داشتند می توان به بازگردانی سریع تر این دسته بیماران به اجتماع اقدام کرد.