ارزیابی اتصال شهرهای حومه ای به شبکه ریلی شهر تهران

با توجه به قیمت بالای مسکن و کمبود زمین در شهر تهران و مهاجرپذیر بودن آن در دهه های اخیر، شهرهای کوچکی در حوالی روستاهای قدیم مجاور تهران از طریق مهاجرت یا به شکل مدرن توسط دولت (مسکن مهر) شکل گرفته اند که تا حدود زیادی به شهر تهران وابسته بوده و عملا به صورت خوابگاه عمل می کنند. به دلیل فضای مدرن و قابل پذیرش شهرهای جدیدی نظیر پرند و پردیس در سال های اخیر، مهاجرت معکوس شهروندان تهران از داخل تهران به این نقاط انجام شده یا در حال انجام است. ساکنان این شهرها بر خلاف سایر مهاجران به لحاظ وضعیت شغلی و تحصیلی و همچنین رفتار حمل و نقلی مشابه شهروندان تهرانی عمل کرده و انتظار فراهم شدن خدماتی نظیر مترو و بزرگراه برای دسترسی به تهران را دارند که همین مطالبات برنامه ریزان شهری را بر آن داشته است که به گسترش خطوط مترو به شهرهای حومه ای بیاندیشند. بنابراین انتخاب یک شبکه ریلی مناسب برای اتصال این شهرها به هم و به شهر تهران، در آینده ای نزدیک ضروری است. در این مقاله سعی شده، با انتخاب معیارهایی و با استفاده از تحلیل های کمی اقتصادی و شاخص های کیفی دیگر ارزیابی شبکه ریلی از نظر پوشش دهی شهرهای حومه ای مورد ارزیابی قرار گرفته است. لازم به توضیح است، جهت تعریف و شبیه سازی سناریوها از نرم افزار کلان نگر شهر تهران (EMME/) استفاده شده است. در این مقاله با بررسی ابعاد مختلف اقتصادی، فرهنگی- اجتماعی و حمل و نقلی اتصال خطوط مترو به شهرهای حومه ای مشخص شد که اتصال شهرهای حومه ای به خطوط مترو دارای ارجحیت نسبی، در مقایسه با عدم اتصال آن می باشند.