تاثیر تهویه با حجم های جاری متفاوت و تهویه دقیقه ای ثابت بر روی دی اکسید کربن انتهای بازدمی

دفع گاز دی اکسید کربن به میزان تهویه آلوئولی، تعداد تنفس و همچنین حجم جاری ارتباط دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر تهویه با حجم های جاری متفاوت در حضور حجم دقیقه ای ثابت بر دی اکسید کربن انتهای بازدمی و میزان اشباع اکسیژن شریانی و همچنین تعیین تنظیم مطلوب برای تهویه مکانیکی در بیماران تحت بیهوشی عمومی می باشد.
در یک مطالعه تحلیلی حدود 38 بیمار سالم 40-20 سال، کاندید اعمال جراحی قسمت تحتانی شکم و یا اندام ها تحت بیهوشی عمومی وارد مطالعه شدند. غلظت دی اکسید کربن انتهای بازدمی و میزان اشباع اکسیژن شریانی در چهار حالت یعنی تعداد تنفس 12، 14، 16 و 18 اندازه گیری گردید. در تعداد تنفس ذکرشده، تهویه دقیقه ای ثابت بود.
میانگین اشباع اکسیژن شریانی در تهویه بیمار با ریت تنفسی 12، 14، 16 و 18 به ترتیب 11.57 ± 97.21، 14.05 ± 95.92، 11.58 ± 97.36، 11.59 ± 97.44 بود و تفاوت معنی داری در مقایسه میانگین اشباع اکسیژن شریانی در ریت های تنفسی 12، 14، 16 و 18 وجود نداشت. (0.94=p) میانگین غلظت دی اکسید کربن انتهای بازدمی در ریت تنفسی 12 و 14،16 و 18 به ترتیب برابر 4.97 ± 26، 4.93 ± 25.84، 4.32 ± 25.57، 4.57 ± 25.60 بود و تفاوت معنی داری در مقایسه میانگین غلظت دی اکسید کربن انتهای بازدمی در ریت های تنفسی 12، 14، 16 و 18 وجود نداشت (0.97 = p) با توجه به یافته های این مطالعه در محدوده ریت تنفسی 18-12، تغییر در حجم جاری در حضور حجم دقیقه آی ثابت، تغییری در ETCO2 ندارد و به راحتی در این محدوده می توان برای تهویه بیماران زیر بیهوشی از آن استفاده نمود.