بررسی ارتباط سلولی- مولکولی میزان سرمی اینترلوکین 10 با تغییرات هیپرآلژزی در موش های صحرایی نر بالغ آرتریتی شده به وسیله ادجوانت

با توجه به نقش ضدالتهابی اینترلوکین10 که به عنوان یک سیگنال مهاری کلیدی طی روند القا التهاب عمل می کند، همچنین تغییرات هیپرآلژزی و ادم در مراحل مختلف التهاب و افزایش بیان گیرنده های اوپیوئیدی «مو» طی التهاب آرتریتی، محققین در این مطالعه به بررسی ارتباط سلولی- مولکولی میزان سرمی سایتوکاین اینترلوکین10 با تغییرات هیپرآلژزی در مدل التهابی آرتریتی ناشی از ادجوانت در موش های صحرایی نر نژاد ویستار پرداخته اند.
التهاب به وسیله تزریق complete freund''s adjuvant) CFA) به کف پای موش ها، القا شد و علائم التهابی (هایپرآلژریا و ادم) در روزهای 3، 7، 14 و 21 ارزیابی شد. آنتی بادی اینترلوکین 10 به صورت روزانه به مدت 21 روز به گروه های مختلف مورد مطالعه تزریق گردید. بیان گیرنده های مو اوپیوئیدی به وسیله تکنیک وسترن بلات در روزهای صفر، 3، 7، 14 و 21 مطالعه شد. آنالیز نتایج مرتبط با متغیرها توسط نرم افزار آماری SPSS ویرایش 19 با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد.
نتایج نشان داد که تزریق آنتی بادی اینترلوکین 10 در گروه آرتریتی موجب افزایش معنی دار ادم و هیپرآلژزی طی 21 روز مطالعه شد. تزریق آنتی بادی اینترلوکین 10 تغییر معنی داری در بیان گیرنده های مو اوپیوئیدی نخاعی در رت های آرتریتی را نسبت به گروه کنترل ایجاد نکرد.
مطالعات اخیر نشان داد که استفاده از آنتی بادی اینترلوکین 10 موجب القاء هیپرآلژزی و ادم طی مراحل مختلف التهاب القاء شده با CFA می گردد. همچنین این یافته ها پیشنهاد می کنند که افزایش بیان گیرنده های مو اوپیوئیدی نخاعی در فاز مزمن التهاب احتمالا از طریق تاثیر مستقیم اینترلوکین 10 میانجی گری نمی شود.