مطالعه اثر دوزهای متفاوت هورمون eCG طی فصل تولید مثل بر عملکرد صفات تولید مثلی بز مهابادی

هدف از این مطالعه اثر تزریق سطوح مختلف هورمون eCG بر عملکرد تولیدمثلی در طی فصل تولیدمثلی در بزهای مهابادی بود. در این مطالعه تعداد 96 راس بز ماده نژاد مهابادی با سن 2 تا 5 سالگی و میانگین وزنی 5/8 ± 53/5 کیلوگرم انتخاب و به طور تصادفی به 3 تیمار یکسان تقسیم شدند. برای همزمان نمودن فحلی، بزها به مدت 18روز سیدرگذاری شدند و پس از خارج نمودن سیدر ها، به تیمار دوم و سوم به ترتیب میزان 300 و 450 واحد بین المللی هورمون eCG در عضله ران تزریق و تیمار اول نیز(بدون تزریق هورمون) به عنوان تیمار کنترل در نظر گرفته شد. تمامی بزهای هر سه تیمار، علائم فحلی را در طی چهار روز بعد از خارج نمودن سیدر نشان دادند. پاسخ فحلی در همه تیمار ها صد درصد بود. در طول مدت آزمایش بزها به صورت آزاد در پس چر مزارع موجود در دانشکده تغذیه می شدند بررسی میانگین حداقل مربعات نشان داد که میانگین تعداد نتاج هر زایش در تیمار حاوی 450 واحد بین المللی هورمون eCG بطور معنی داری در مقایسه با تیمار شاهد بالاتر بود(1/65 در مقایسه با 1/29) (P<0.05) ولی در مقایسه با تیمار حاوی 300 واحد بین المللی تاثیر معنی داری نداشت. میزان زایش در سه تیمار اول، دوم و سوم به ترتیب 87/5، 84/37 و 84/37درصد و دارای تفاوت معنی داری نبودند. درصد چند قلو زایی در سه تیمار اول، دوم و سوم به ترتیب 21/87، 43/75 و 75 درصد بود. که تیمار سوم دارای تفاوت معنی داری با تیمار های اول و دوم داشت (P<0.05). نرخ بزغاله دهی در سه تیمار اول، دوم و سوم به ترتیب 109/37، 134/37و 165/6 درصد بود که تیمار سوم با تیمارهای اول و دوم دارای تفاوت معنی داری بود (P<0.05). نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از سیدر به همراه دوز بالاتر eCG باعث افزایش نرخ چند قلوزایی و بزغاله دهی نسبت به دوز پایین می باشد.