مدلی برای بهبود خودسازمان دهی و یادگیرندگی شبکه های نوآوری در پارک علم و فناوری اهواز

نوآوری عامل برتری ملتها و ایجاد ثروت و دستیابی به پیشرفت محسوب می شود. کشورهای مختلف برای توسعه نوآوری، سیاست ها و برنامه های خاصی را تدوین و پیادهسازی میکنند. یکی از راه کارهای توسعه فناوری های پیشرفته و نوآوری، رویکرد شبکه های نوآوری است. این شبکه ها مبتنی بر همکاری و یادگیری هستند. در دهه اخیر، تاکید قابل توجهی بر خودسازماندهی شبکه های نوآوری و یادگیرنده بودن آنها شده است. اما با این وجود، خلاء بررسی نحوه بهبود آن و تبیین دقیق آثار و پیش نیازهای آن در ایران وجود دارد. پژوهش حاضر با این هدف، به بررسی شبکه های نوآوری در پارک علم و فناوری اهواز پرداخته است. روش پژوهش کمی و از نوع پیمایش با ابزار پرسشنامه است. برای تایید روایی پرسشنامه با 11 نفر از خبرگان مصاحبه انجام و سپس پرسش نامه ای بین شرکتهای پارک علم و فناوری توزیع شد. تعداد 25 شرکت در این پژوهش مشارکت نمودند. جهت تحلیل داده ها از آزمون های رگرسیون و تحلیل مسیر با نرم افزار SPSS استفاده شد. بر اساس نتایج بهدستآمده، عوامل مختلفی نظیر توانمندی شرکتها، تعبیه شدگی شبکه و محیط مساعد می توانند تاثیر گوناگونی بر توسعه همکاری ها، خودسازماندهی و یادگیرنده بودن شبکه داشته باشند. همچنین خودسازماندهی و یادگیرندگی این شبکه نیز تاثیر گوناگونی بر توسعه برونداد نوآوری و اثربخشی شبکه دارند.