بررسی اثرتنوع ژن های ایمنی IL-18 و IFN-γ برشدت بیماری مالاریا و کیفیت درمان

در مالاریای انسانی، ژنوتیپ سایتوکاین ها در پروسه دفاع سیستم ایمنی نقش دارند. در این مطالعه ارتباط بین ژنوتیپ-137G/C درIL-18و +874A/T در IFN-γ بر شدت بیماری مالاریا و نیز کیفیت درمان - به عنوان فاکتورهای موثر در ایجاد افراد بدون علامت در مناطق اندمیک- بررسی گردید.
در این تحقیق 100 نفر بیمار و 102 نفر سالم با روش Nested –PCR و گسترش ضخیم مورد ارزیابی قرار گرفتند. ژنوتیپ افراد برای (IL-18(G-137C با روش Single Specific Primer-Polymerase Chain Reaction و برای (IFN-γ(A+874T با ARMS-PCR تعیین گردید و نتایج مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.
در این تحقیق، مشاهده گردید که آللT در ژنIFN-γ و آللC در ژن IL-18 اثر محافظت کننده ای را القاء می نمایند. همچنین مشاهده گردید که آنمی ناشی از مالاریا، ملایم تر و تعداد پارازیت در میکرو لیتر خون به طور معنی داری کاهش یافته بود (p<0.0001). این موضوع در پاسخ بیمار به درمان نیز دیده شد به طوری که پارازیت در خون دارندگان ژنوتیپ IFN-γTT و IL-18CC در پایان روز دوم درمان دیده نشد.
یافته های فوق، تئوری تاثیر ژنوتیپ سیستم ایمنی بر کیفیت درمان و امکان ایجاد افراد بدون علامت و ذخیره انگلی به عنوان فاکتور موثر در اندمیک شدن مالاریا را مطرح می کند. بنابراین، پیشنهاد می گردد که ایمنوژنوتیپ افراد یک منطقه نیز می تواند به عنوان عامل مهمی در استراتژی هایی که به منظور کنترل بیماری مالاریا در مناطق اندمیک لحاظ می گردد، در نظر گرفته شود.