ارزیابی روشنایی مصنوعی داخلی و محوطه ای در محیط کاری بیمارستان های شهر همدان

روشنایی مطلوب یکی از مهم ترین عوامل بهینه سازی شرایط فیزیکی اماکن مختلف به ویژه محیط های کاری و عمومی نظیر بیمارستان ها است. مطالعه حاضر باهدف ارزیابی شدت روشنایی عمومی، موضعی و محوطه ای بیمارستان های شهر همدان صورت گرفت. در این مطالعه توصیفی-تحلیلی که در سال 1385 انجام شد، روشنایی مصنوعی عمومی، موضعی و محوطه ای در هفت بیمارستان شهر همدان موردبررسی قرار گرفت. شدت روشنایی بیمارستان ها در ساعات اولیه شب، مطابق روش پیشنهادی IESNA توسط دستگاه لوکس متر مدل Lutron-Lx102 اندازه گیری شد. پارامترهای موثر در کیفیت روشنایی نظیر رنگ دهی چراغ ها، تناسب فنی طراحی و یکدستی روشنایی بررسی گردید. نتایج مطالعه توسط نرم افزار SPSS 13 تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد متوسط شدت روشنایی عمومی داخل بناها Lx (46/97) ± 90/44 بود که از میزان توصیه شده کشوری کمتر بود. بیشترین و کمترین شدت روشنایی عمومی داخلی در بخش های مختلف بیمارستان به ترتیب در ایستگاه پرستاری و آزمایشگاه ها بود. متوسط شدت روشنایی محوطه ای Lx (53/2) ± 47/92 و متوسط شدت روشنایی موضعی Lx (60/2) ± 131/5 بود که از میزان توصیه شده کمتر بودند. بیشترین شدت روشنایی موضعی در آزمایشگاه ها و کمترین آن در اتاق بستری، معاینه و تزریقات بود. 90/6% سامانه های روشنایی عمومی داخلی، 83/3% سامانه های روشنایی محوطه ای و 100% سامانه های روشنایی موضعی بیمارستان ها طراحی قابل قبولی نداشتند. براساس نتایج این مطالعه متوسط شدت روشنایی مصنوعی عمومی، موضعی و محوطه ای در بیمارستان های شهر همدان کمتر از حد توصیه شده است و برای تامین روشنایی مطلوب در بیمارستان ها بر لزوم اجرای اقدامات اصلاحی نظیر طراحی مجدد و اصلاح سامانه های روشنایی تاکید می شود.