تاثیر مولفه های شخصیت جامعه پسند و خودشیفتگی بر بهزیستی اجتماعی در ساکنان شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر مولفه های شخصیت جامعه پسند، خودشیفتگی بر بهزیستی اجتماعی ساکنان شهر تهران بود. این پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش حاضر همه زنان و مردان ساکن شهر تهران در سال 1392 بود، که از این میان 200 نفر (100 زن و 100 مرد) با روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه بهزیستی اجتماعی کیز، (1998)، پرسشنامه شخصیت جامعه پسند پنر (2002) و پرسشنامه شخصیت خودشیفته راسکین و تری (1988) بودند. در تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که شخصیت جامعه پسند و مولفه های آن با بهزیستی اجتماعی رابطه مثبت معنادار (01/0>P) و خودشیفتگی و مولفه های آن با بهزیستی اجتماعی رابطه منفی معنادار دارد (01/0>P). همچنین نتایج رگرسیون چندمتغیری نشان داد که شخصیت جامعه پسند و خودشیفته قادر به پیش بینی تقریبا 40درصد از واریانس بهزیستی اجتماعی هستند. به این ترتیب 11 فرضیه پژوهش حاضر مورد تایید قرار گرفت: شخصیت جامعه پسند، هم حسی جهت گیری شده، کمک رسانی، شخصیت خودشیفته، اقتدار، خودنمایی، برتری جویی، بهره کشی، محق بودن، خودبسندگی و خودبینی بر بهزیستی اجتماعی تاثیر معناداری دارد (01/0>P). با توجه به نتایج پژوهش با کاهش خودشیفتگی در افراد و تقویت شخصیت جامعه پسند در آنها می توان به ارتقای بهزیستی اجتماعی آنها کمک کرد.