نقدی بر بلاغت سنتی

بلاغت در معنای علمی که به زیبایی شناسی ادبیات می پردازد ازجمله علوم مهم و تاثیرگذاری است که متاسفانه به ویژه در زبان فارسی چندان مورد توجه و بررسی های عالمانه قرار نگرفته است. علم بلاغت در طول تاریخ هزارساله ادبیات فارسی از نواقص و آفت های زیادی آسیب دیده است که از جمله مهم ترین های آن می توان به فقدان نظریه پردازی های علمی، عربی زدگی، اختلاف در نامگذاری ها، تعاریف کلی و مبهم، پرداختن به موضوعات غیر مربوط و نپرداختن به موضوعات جدید هم چون مباحث مربوط به محور عمودی در آثار ادبی، کهنگی و عدم کارایی ساختار سنتی آن اشاره کرد. در این مقاله که به شیوه توصیفی و تحلیلی نگاشته شده و روش گردآوری اطلاعات آن به صورت کتابخانه ای و جستجوی اینترنتی بوده، سعی شده است ضمن برشمردن و دسته بندی و تحلیل این نواقص و آفت ها، به بایدها و نبایدهایی که می تواند سطح کیفی این علم مهم را ارتقا دهد، اشاره شود و درپایان نیز با بررسی دقیق موضوعات مختلف علم بیان همچون تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه نظریات خود را در باب برخی تعاریف و برداشت های غلط و سنتی رایج در این علم ارائه کند.