مقایسه ی تاثیر ترکیب الکل - بتادین و الکل بعد از بتادین بر بروز التهاب ناحیه دستیابی عروقی بیماران تحت درمان همودیالیز

افزایش کیفیت همودیالیز به کاهش عوارض محل دستیابی عروقی این بیماران بستگی دارد. کاهش التهاب محل دستیابی عروقی از وظایف مهم پرستار است. هدف از این مطالعه، بررسی مقایسه ای بروز التهاب در دو گروه استفاده کننده از روش ضد عفونی ترکیب الکل- بتادین و روش الکل بعد از بتادین در محل دستیابی عروقی بیماران تحت همودیالیز بود.
این کارآزمایی بالینی سه گروه بر روی بیماران بستری در بخش همودیالیز بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1393 انجام گرفت. تعداد 100 بیمار به صورت در دسترس انتخاب و به روش تخصیص تصادفی از نوع طبقه ای در سه گروه کنترل (31 نفر)، ضد عفونی با ترکیب الکل- بتادین (37 نفر) و ضد عفونی با الکل بعد از بتادین (32 نفر) قرار گرفتند. در گروه مداخله یک، محل دستیابی عروقی با محلول ترکیبی الکل- بتادین و در گروه مداخله دو، محل دستیابی عروقی با محلول جداگانه الکل و بتادین ضد عفونی گردید. در گروه کنترل، از روش رایج بخش برای شستشوی محل دستیابی عروقی (بتادین) استفاده شد. طی یک دوره یک ماهه شامل 12 جلسه همودیالیز محل دستیابی عروقی بیماران با استفاده از معیار فلبیت (Phlebitis) انجمن پرستاری ایران مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری کای دو، آنالیز واریانس یک طرفه و تست دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شد.
میزان بروز التهاب به ترتیب درگروه ترکیب الکل- بتادین 46 درصد، درگروه الکل بعد از بتادین 87/9 درصد و در گروه کنترل 100 درصد بود. بروز التهاب در گروه ترکیبی الکل- بتادین بطور معنی داری کمتر از گروه الکل بعد از بتادین بود (0/001 > P). اما تفاوت معنی داری بین گروه الکل بعد از بتادین با گروه کنترل وجود نداشت.
ترکیب الکل و بتادین به عنوان یک روش ساده و ارزان در کاهش بروز التهاب محل دستیابی عروقی بیماران تحت همودیالیز موثر می باشد. و می توان از آن به عنوان روش شستشوی محل دستیابی به عروق در بخش همودیالیز استفاده کرد.