الإلهامات والإشارات القرآنیه فی القصیده الثانیه من دیوان خاقانی

خاقانی (595-520ق) شاعر معروف پارسی زبان، صاحب قصایدی فخیم و اشعاری پر مغز و پیچیده است و نماینده سرشناس شاعران سبک آذربایجانی قرن ششم محسوب می گردد. شعر او سرشار از مطالب علمی، اصطلاحات دینی و دایره المعارف آموزه های قرآنی و حدیث است. تسلط او در دانش های گوناگون و به کارگیری این دانسته ها در شعر و ذهن خلاق و آفرینشگر این هنرمند بزرگ درک سخنش را متکلف و پیچیده نموده. او بسیاری از مفاهیم زهدی و اخلاقی را با بهره جویی از احادیث نبوی و آیات قرآنی در شعر خود گنجانده و بدون شک تسلط بر قرآن و تفسیر آن از کلیدهای حل بسیاری از مشکلات ابیات این شاعر ساحر است. در این مقاله تنها به بررسی نحوه استفاده از قرآن و مضامین الهی آن در قصیده دوم دیوان خاقانی پرداخته می شود. البته در آغاز توضیحی اجمالی در مورد شاعر، ارتباط او با قرآن و معرفی قصیده دوم با مطلع: (ای پنج نوبه کوفته در دار ملک لا / لا در چهار بالش وحدت کشد تو را)، آورده می شود.