بررسی میزان رشد، شاخص های تغذیه ای و پاسخ به استرس در ماهی پیرانا (Piaractus brachypomus) با هدف تولید ماهیان خوراکی

سالانه میلیون ها قطعه ماهی پیرانا (Piaractus brachypomus) در حکم ماهی زینتی و آکواریومی به کشور وارد می شود. در کشورهای امریکای جنوبی گونه هایی از جنس Piaractus از جمله گونه مورد مطالعه را با هدف پرورش گوشتی نگهداری می کنند. هدف از این تحقیق بررسی رشد، بقا و پاسخ به استرس در تراکم های مختلف این ماهی با هدف تولید ماهی خوراکی در سیستم مداربسته است. برای این منظور سه سیستم مداربسته طراحی شد که هر کدام شامل سه مخزن 250 لیتری بود که 200 لیتر از حجم آن ها از آب پر شده بود. همچنین، یک مخزن 100 لیتری به منزله فیلتر بیولوژیکی تهیه شد. تیمارها با تراکم 50، 75 و 100 قطعه بچه ماهی در هر متر مکعب با میانگین وزن 11/0±52/3 گرم ذخیره سازی شدند و بچه ماهیان سه ماه پرورش یافتند. طی مدت آزمایش روزانه 10 درصد از آب مخازن پرورش تعویض شد. در این مدت ماهیان هر ماه برای بررسی تغییرات شاخص های رشد در تیمارهای مختلف بیومتری شدند. به منظور بررسی شاخص های استرسی همزمان با انجام عملیات بیومتری از ماهیان خونگیری شد تا پاسخ های کورتیزول و گلوکز تعیین شوند. نتایج نشان داد که در چنین شرایطی تراکم 100 قطعه ماهی در متر مکعب در برخی فاکتورهای رشد شامل میانگین وزن بدن، نرخ رشد مطلق و وزن کسب شده روزانه تاثیر منفی دارد (05/0>P)، اما فاکتورهای نرخ رشد ویژه، نرخ رشد نسبی و شاخص وضعیت تحت تاثیر تراکم نیستند(05/0P).تراکم 100 قطعه ماهی در متر مکعب در پایان سومین ماه آزمایش سبب افزایش فاکتورهای استرسی ماهیان شامل کورتیزول و گلوکز شد (05/0>P). در مجموع با توجه به کاهش میانگین وزن ماهیان و افزایش فاکتورهای استرسی در تیمار 100 قطعه ماهی در متر مکعب نسبت به تیمارهای با تراکم کمتر، در این آزمایش بهترین میزان تراکم برای پرورش ماهی پیرانا (P.brachypomus) 75 قطعه ماهی در متر مکعب تعیین شد.