مقایسه تاثیرات تمرین درمانی و روش پیلاتس بر عملکرد و حس عمقی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو: یک کارآزمایی کنترل شده تصادفی

استئوآرتریت زانو از جمله شایع ترین اختلالات عضلانی اسکلتی محسوب می شود که باعث تخریب مفصل و متعاقب آن کاهش سطح عملکرد و نقص حس عمقی می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس بر استئوآرتریت زانو بود.
تعداد 41 مرد بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو به صورت تصادفی در سه گروه تحت درمان با تمرینات پیلاتس، حرکت درمانی معمولی و کنترل قرار گرفتند. حس عمقی، سطح عملکرد، و ارزیابی شرایط بیماری به ترتیب توسط سیستم بایودکس، اندازه گیری مدت زمان انجام چهار فعالیت عملکردی و پرسشنامه Lequesne پیش از اعمال مداخله و پس از 8 هفته مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده های آماری از آمار توصیفی، آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری 5 درصد استفاده شد.
مشخصات دموگرافیک آزمودنی ها در مورد سن و مدت ابتلای به عارضه به صورت (میانگین±انحراف معیار: سن 8/9±52/1 سال، مدت ابتلا 11/2±23/3 ماه) بود.سطح عملکرد و میزان خطای بازسازی زاویه هدف در هر دو گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری (0/001>P) بهبود یافت، اما تفاوت بین گروه های تحت درمان معنادار نبود (05/0P>). شاخص Lequesne در هر دو گروه تمرینات پیلاتس و حرکت درمانی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری (0/001>P) بهبود یافت، با این حال اثرات روش پیلاتس در بهبود این شاخص به طور معناداری (P>0.05) بیشتر از روش حرکت درمانی بود.
تکنیک درمانی پیلاتس می تواند باعث بهبود حس عمقی و ارتقای سطح عملکرد بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو شود. مطالعات بیشتری جهت پی بردن به ساز و کار این نوع تمرینات نیاز است.