رابطه الگوهای غذایی و غلظت سرمی کورتیزول در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

استرس فیزیولوژیک ممکن است غذا خوردن را تحت تاثیر قرار دهد و نوع غذای دریافتی ممکن است سطح استرس فیزیولوژیک را تغییر دهد. با توجه به گزارشاتی مبنی بر بالا بودن سطح کورتیزول سرم به عنوان بیومارکر استرس در بیماران دیابتی، هدف از این مطالعه بررسی رابطه الگوهای غذایی و غلظت سرمی کورتیزول در بیماران دیابتی نوع دو می باشد.
این مطالعه در سال 1391 به صورت مقطعی توصیفی- تحلیلی روی 241 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. الگوهای غذایی عمده به روش تحلیل عاملی به دست آمد. اندازه گیری غلظت سرمی کورتیزول در ساعت 8 صبح انجام شد. مقایسه سطح کورتیزول سرم بین سهک های الگوهای غذایی غالب با استفاده از آنالیز کوراریانس با تعدیل اثر متغیرهای مداخله گر و بررسی رابطه کورتیزول سرم و امتیاز الگوهای غذایی با استفاده از آنالیز رگرسیون خطی انجام شد.
سه الگوی غذایی عمده (غربی، سالم و شبه سالم) شناسایی شد. هیچ یک از متغیرهای تن سنجی، سطح فعالیت فیزیکی، مدت زمان ابتلا به دیابت و قند خون ناشتا رابطه معنی داری با سطح کورتیزول سرمی نداشتند. پس از تعدیل اثر عوامل مداخله گر، تفاوت آماری معنی داری میان میانگین غلظت سرمی کورتیزول در سهک های الگوهای غذایی و نیز بین غلظت کورتیزول و امتیاز الگوهای غذایی مشاهده نشد. میانگین سطح کورتیزول سرمی در جمعیت مورد بررسی nmol/L 10/5±95/12 و در محدوده نرمال بود.
این مطالعه نشان داد که در بیماران دیابتی نوع دو، کورتیزول سرم با میزان پیروی از الگوهای غذایی غربی، سالم و شبه سالم رابطه ای ندارد.