تبیین نقش متغیرهای بوم شناسی در حیات شهر اسلامی جیرفت

شهر اسلامی جیرفت[1] از سکونت گاه های راه بردی در حوزه فرهنگی هلیل رود و جازموریان در فاصله ی سده ی نخست تا هشتم ه.ق. بوده است. گستره ی پراکندگی مواد فرهنگی در این شهر نشان از آبادانی، رونق و اهمیت آن در ایالت کرمان دارد؛ چنان که وسعت آن با شهرهای نام دار آن زمان مانند ری، نیشابور و اصفهان برابری می کرده است. پرسش اصلی این است که چه متغیرهای محیطی بر شکل گیری، گسترش و تخریب شهر کهن جیرفت در سده های نخست تا هشتم ه.ق. اثر گذاشته است؟ فرضیات این پژوهش، با استناد به یافته های بررسی های میدانی باستان شناسی و ره یافت های تاریخی در مطالعه منابع مکتوب نقد و بررسی شده اند. سپس تحلیل و استدلال بر پایه نظریه بو م شناسی «کنت وات» صورت گرفته و نقش پنج متغیر: ماده، انرژی، تنوع، فضا و زمان در سه فاز شکل گیری، گسترش و تخریب شهر مطالعه شده است. بر اساس یافته های باستان شناسی شهر جیرفت از آغاز اسلام تا سده ی چهارم ه.ق.، شهری متوسط در ایالت کرمان بود و گسترش آن از سده چهارم ه.ق. آغاز شد. به نظر می رسد مهم ترین علت گسترش جیرفت، تغییر مسیر ارتباطی میان سواحل خلیج فارس و شمال کشور بود؛ زیرا تا این زمان، جزایر قیس (کیش) و سیراف بندرگاه های مهم خلیج فارس بودند و راه اصلی بازرگانی از این دو جزیره به سیرجان و سپس نواحی شمالی می رفت؛ در حالی که از سده چهارم ه.ق. با تغییر کرسی ایالت کرمان از سیرجان به بردسیر و اهمیت یافتن بندر هرمز به جای کیش و سیراف، راه ارتباطی هرمز - جیرفت - بردسیر به نواحی شمالی رونق بیشتری یافت و جیرفت به انبار کالاهای وارداتی و واسطه تجاری تبدیل شد. در پی آن توجه حکام سلجوقی کرمان به جیرفت معطوف و به عنوان پایتخت زمستانی آن ها برگزیده شد. هم چنین وجود منابع و معادنی که مواد اولیه کالاهای صادراتی را تامین می کرد، گسترش بیشتر آن را در پی داشت. پس از آن با درگیر های حکام فارس، شبانکاره و غزها، جیرفت برای مدتی نقش راه بردی خود را از دست داد؛ اما در دوران قراختائیان رونق گذشته را بازیافت. پس از آن در دوران تیموریان با کاهش اهمیت مسیر هرمز - جیرفت، به تدریج این شهر متروک شد.