بررسی اثر بنتونایت بر کارایی پلیمرهای پلی آنیونیک سلولز(PAC) و نشاسته ی سیب زمینی(Starch) در سیال حفاری پایه آبی

در تحقیق حاضر، تاثیر حضور بنتونایت بر رفتار رئولوژی و همچنین میزان افت صافاب سیالات پلیمری بررسی شده است. برای تهیه ی نمونه سیالات مورد آزمایش، از دو نوع پلیمر با دو منشا متفاوت که کاربرد زیادی هم در سیالات حفاری دارند، استفاده شده است: نشاسته ی سیب زمینی که پلیمری طبیعی است؛ و پلی آنیونیک سلولز که با نام PAC در صنعت حفاری شناخته می شود و جزء پلیمرهای طبیعی اصلاح شده محسوب می گردد. همچنین از 3 نوع آب متفاوت(آب فاقد افزودنی یا همان آب شیر، آب دریا و آب اشباع از نمک سدیم کلراید) به عنوان فاز پیوسته ی نمونه سیالات استفاده شده است. تعداد 30 نمونه سیال (15 نمونه از آنها حاوی پلیمر نشاسته و 15 نمونه ی دیگر حاوی پلیمر PAC) تهیه و تحت آزمایش قرار گرفتند. خواص رئولوژی و میزان افت صافاب نمونه سیالات، قبل و بعد از افزودن مقادیر مختلف بنتونایت به ترکیب سیالات، اندازه گیری و نمودارهای مربوط به آنها رسم شده و با مقایسه ی آنها، تاثیری که حضور بنتونایت و نیز نوع آب مورد استفاده به عنوان فاز پیوسته، بر رفتار نمونه سیالات گذاشته، بررسی شده است. نتایج نشان دادند که افزایش بنتونایت در ترکیب نمونه سیالات پلیمری، باعث افزایش خواص رئولوژی این سیالات می شود؛ ولی پارامتر افت صافاب در مقادیر کم بنتونایت، کاهش یافته و با افزایش بنتونایت، مقدار این پارامتر نیز بیشتر می شود. همچنین، میزان شوری فاز پیوسته ی سیال، بر کارایی نشاسته، بر خلاف پلی آنیونیک سلولز، تاثیر چندانی ندارد.