تقلید و شبهه سرسپردگی

تقلید در اندیشه دینی شیعه، رجوع انسان غیرمتخصص به متخصص و گزینش مسیر یقینی و علمی است ومقلد آزاد در انتخاب مرجع خویش است لذا باید تحقیق کند تا عالم ترین را برگزیند ودر صورتی که به غیر اعلم رجوع کند اعمال او باطل است واین خود دلیل بر علمی بودن این شیوه است. در تقلید در شیعه سوال مقلد از فقیه ممنوع نشده و مسیر مطالبه دلیل باز بوده و فقیه پاسخگوی آن براساس ملاکات و معیارهای دینی است و این گونه نیست که تعبد محض باشد و تعبد فقط در رفتار متشرعه است و مساله تقلید که براساس بناء عقلاء می باشد چنین چیزی وجود ندارد، در بناء عقلاء مطالبه دلیل است و هر حکم شرعی مطابق با یک دلیل از منابع فقهی اسلام است که در راس آنها قرآن کریم و روایات پیامبر(ص) و اهل بیت عصمت و طهارت(ع) است که معتبرترین منابع در اختیار بشر می باشند و از همه مهم تر این که در خود آنها نیز بشر را به جستجو و مطالبه دلیل دعوت می کنند. اما همین تقلیددر اندیشه دینی شیعه از مباحثی است که هر از چند گاهی مورد سوال و از سوی افراد بدون تخصص و برخی اوقات مخالف مذهب مورد بحث و یا هجمه قرار می گیرد و برداشت آنان از تقلید همان سرسپردگی بی چون و چرایی است که چشم بسته و با تعطیلی عقل همراه است، چنانچه در برخی فرقه ها و نحله های دیگر وجود دارد سخن در این است که، آیا تقلید همان سرسپردگی رایج در اندیشه های دیگر مانند عرفان های نوظهور نیست واساسا چه تفاوت هایی بین دو وجود دارد؟ و از آن جایی که تقلید نقش محوری در پیمودن مسیر صحیح دین دارد، پرداختن به بحث از ضروریاتی است که امروز مورد بحث و گفتگوی برخی محافل است.