خوردگی میکروبی و روش های پیشگیری و کنترل آن با استفاده از پوشش ها و عوامل زیستی

خوردگی میکروبی یک فرآیند الکتروشیمیایی است که در آن میکروارگانیسم ها بدون تغییر در طبیعت الکتروشیمیایی آن قادر به شروع، تسهیل یا تسریع واکنش خوردگی می باشند. یکی از راه های قانع کننده برای ادعای وجود خوردگی میکروبیولوژیک در برابر خوردگی شیمیایی، شناخت میکروارگانیسم های موثر در این نوع خوردگی است. باکتری های آهن، باکتری های سولفور و باکتری احیاءکننده سولفات از جمله میکروارگانیسم های مهم در خوردگی می باشند. با توجه به اینکه اکثر صنایع مرتبط با آب هستند، همواره درگیر رشد و فعالیت باکتری ها در بخش های مختلف می باشند، و سالانه هزینه های زیادی را به بخش صنعت در سراسر جهان تحمیل می کند. از این رو روش های گوناگونی برای مقابله با این پدیده پیشنهاد شده است، از جمله روش های کنترل خوردگی شامل: کنترل خوردگی با استفاده از حفاظت کاتدی، بازدارنده ها، پوشش های حاوی مواد شیمیایی و مواد آلی خودترمیم شونده، کنترل خوردگی میکروبی از طریق بیوسایدها زیست کش ها، کنترل خوردگی با استفاده از زیست لایه های باکتریایی، پلی ساکارید تولیدی توسط گونه میکروبی و نقش نانوتکنولوژی در کنترل خوردگی می باشد. در این مقاله ضمن معرفی خوردگی میکروبی به بررسی روش ها و استراتژی های کنترل خوردگی و همچنین توسعه روش های نوین محافظت در برابر خوردگی، نظیر استفاده از زیست لایه و پلی ساکاریدهای میکروبی که هم از نظر اقتصادی مقرون به صرفه و هم به دلیل اینکه از منابع زیستی تولید می شوند زیست تخریب پذیر بوده، پرداخته شده است.