مقایسه میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در نوزادان زودرس تحت تهویه مکانیکی در وضعیت های خوابیده به پهلو و طاق باز

دیسترس تنفسی یکی از علل مهم بستری شدن نوزادان در بخش های مراقبت ویژه است. نحوه قرارگیری بدن یک عامل تاثیرگذار مهم در ارتباط با تهویه و اکسیژن رسانی بافتی است. وضعیت طاق باز در نوزادان تحت تهویه مکانیکی باعث افزایش میزان اکسیژن رسانی بافتی می شود، اما در زمینه تاثیر وضعیت قرار گیری نوزادن زودرس در حالت خوابیده به پهلو که یکی از وضعیت های توصیه شده در نوزادان برای افزایش تکامل آنها می باشد، مطالعات اندکی انجام گرفته است.
مطالعه حاضر با هدف مقایسه میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در دو وضعیت قرارگیری خوابیده به پهلو و طاق باز در نوزادان زودرس تحت تهویه مکانیکی صورت گرفته است.
در یک کارآزمائی بالینی 32 نوزاد زودرس تحت تهویه مکانیکی بستری در بخشهای مراقبت ویژه نوزادان بیمارستانهای دانشگاهی شهر اصفهان در سال 1388 با در نظر گرفتن معیار های ورود به مطالعه به روش تصادفی انتخاب شدند. هر کدام از نوزادان به مدت 120 دقیقه به ترتیب در وضعیت های طاق باز و خوابیده به پهلو قرار گرفتند. مقادیر اشباع اکسیژن خون شریانی، توسط دستگاه پالس اکسی متر ارزیابی شد و هر 5 دقیقه یک بار ثبت گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده ازشاخص های آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آنالیز واریانس درون گروهی، آنالیز واریانس یک طرفه و پست هاک انجام شد.
میانگین درصد اشباع اکسیژن خون شریانی در وضعیت طاق باز و خوابیده به پهلو به ترتیب در دقیقه صفر 2/4±95/6 و 2/4±95/5، در دقیقه 120 مطالعه 5/5±95 و 2/6±94/8 بود و از دقیقه صفر تا دقیقه 120 در هر یک از وضعیت های قرارگیری تفاوت معنی دار نداشت. تفاوت بین میانگین اشباع اکسیژن خون شریانی در دو وضعیت به جز در دقایق 45 و 105 از زمان مداخله معنی دار نبود.
قرارگیری در وضعیت خوابیده به پهلو از طرف نوزادان زودرس تحت ونیتلاسیون مکانیکی به خوبی تحمل می شود. لذا از آنجا که وضعیت خوابیده به پهلو منجر به تکامل مهارتهای حرکتی محور وسط بدن می شود لازم است این وضعیت قرارگیری در بخش های مراقبت ویژه نوزادان مورد توجه قرار گیرد.