بررسی و مقایسه میزان ترس ارتباطی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران سال 1392

ترس ارتباطی یکی از مشکلات رایج جوانان دانشگاهی است. ترس ارتباطی چهارمین اختلال شایع روانی می باشد. با توجه به عوارض ترس ارتباطی در جوانان از جمله کاهش اعتماد به نفس، ترس از ارزیابی منفی و کاهش فعالیت های اجتماعی، شناسایی، تشخیص و مداخله به موقع درمانی می تواند کمک کننده باشد. هدف از انجام این پژوهش تعیین ترس ارتباطی و مقایسه آن در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم پزشکی تهران می باشد.
این پژوهش، مطالعه ای توصیفی مقایسه ای است که در آن 500 دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران شرکت کردند. نیمی از آنان دانشجوی سال دوم و نیمی دیگر دانشجوی سال سوم بودند و در دانشکده های پزشکی و پرستاری و مامایی تحصیل می کردند. برای انتخاب نمونه، از روش نمونه گیری خوشه ایاستفاده شد. از هر دانشکده چند کلاس به صورت تصادفی انتخاب و وضعیت ترس ارتباطی کلیه دانشجویان کلاس به وسیله پرسشنامهPRCA) 24) اندازه گیری گردید.
نتایج نشان دادند بیشترین درصد میزان ترس ارتباطی در موقعیت های ترس آور (بحث گروهی، سخنرانی، روابط بین فردی، صحبت در جمع) در دانشجویان سال دوم و سال سوم متعلق به گروه متوسط است. همچنین میزان متوسط ترس ارتباطی در موقعیت های ترس آور فوق در دانشجویان سال دوم بیشتر از دانشجویان سال سوم است، اما میزان شدید این ترس در دانشجویان سال سوم بیشتر است. ارتباط معنی داری بین مشخصات دموگرافیک از قبیل رشته تحصیلی، وضعیت اشتغال، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات والدین، شغل والدین و تعداد اعضاء خانواده در دو گروه بدست آمد (0.05>p).
با توجه به نتایج بدست آمده لازم است، اساتید و مسئولان دانشگاه ها توجه بیشتری به موردیابی این اختلال، به خصوص در سال های پائین تر تحصیلی داشته باشند.