بررسی میزان آمادگی خودراهبری دریادگیری و فاکتورهای مرتبط با آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گیلان

در دهه های اخیر با توجه به تغییرات شگرف علمی، گستردگی وسیع علوم و فنون و ضرورت ارتقاء و به روزرسانی دانش و مهارت های انسان ها، ارتقاء مهارت های یادگیری مادام العمر به عنوان یکی از اهداف اولیه تعلیمات بزرگسالی تعیین شده است. حال برای داشتن عملکرد موثر، نیازمند سرمایه کافی اجتماعی و مهارت های لازم خواهیم بود که ازجمله این مهارت ها، یادگیری خودراهبر است. هدف این مطالعه بررسی عوامل همراه با میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری در دانشجویان رشته های پزشکی و دندانپزشکی برحسب ویژگی های فردی و اجتماعی بود.
این مطالعه به روش، توصیفی- مقطعی انجام شد. جامعه پژوهش 214 دانشجوی رشته پزشکی و دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی گیلان بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه آمادگی خودراهبری در یادگیری Guglilmino جمع آوری شدند. این پرسشنامه دارای هشت حیطه حاوی 58 گویه با طیف پنج درجه ای لیکرت بود. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی مانند میانگین، انحراف معیار، ضریب همبستگی اسپیرمن با اطمینان 95درصد و رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که 42 درصد واحدهای مورد پژوهش میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری را در حد متوسط داشتند. نتایج رگرسیون نشان داد که میزان ساعت مطالعه درسی روزانه بین 3 تا 4 ساعت (0/006 =p)، روش تدریس مورد علاقه بحث گروهی (P=0.018) و همچنین میزان تحصیلات مادر در حد دیپلم و فوق دیپلم (0/006 =p) و درحد سیکل (0/41 =p) از عوامل پیش بینی کننده آمادگی خودراهبری در یادگیری بودند.
نتایج حاکی از آن بود که میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری دانشجویان در حد متوسط بود. لذا توصیه می گردد برنامه ریزی مدونی جهت ارتقاء وضعیت این مهارت در دانشجویان از طریق برگزاری کارگاه های آموزشی و گنجاندن اصول و مبانی و انتخاب روش های تدریس متناسب با خودیادگیری در دوره های درسی دانشجویان در دانشگاه برگزار گردد.