مقایسه اثر دو فعالیت شدید هوازی و بی هوازی بر سطح سرمیBDNF، پلاکتهای خون و عملکرد حافظه میان مدت افراد میانسال فعال

شواهد پیشنهاد می کنند، فعالیت بدنی مستمر و منظم از طرق مکانیسم های سلولی و مولکولی مختلف منجر به بهبود عملکرد شناختی افراد در طی دوره بزرگسالی می شود. هدف از این تحقیق، اثر دو فعالیت شدید هوازی و بی هوازی بر سطح سرمی عامل مشتق شده از مغز (BDNF) تعداد پلاکت ها و متعاقب آن بر عملکرد حافظه میان مدت مردان میانسال ورزشکار با سابقه ورزشی طولانی مدت بود.

19 مرد میان سال با میانگین سنی 68/3 ± 36/51 که سابقه بیش از 15 سال فعالیت ورزشی هوازی (فوتبال در حد تیم باشگاهی) داشتند، به طور تصادفی در دو گروه جهت فعالیت شدید هوازی (10 نفر) و فعالیت شدید بی هوازی (9 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی گروه هوازی شاتل ران (Shuttle Run) و بی هوازی رست (Rast) بود. خون گیری در دو مرحله پیش آزمون و پایان تمرین، به عمل آمد. همچنین عملکرد حافظه میان مدت یک بار در شرایط استراحتی و یک بار 30 دقیقه پس از پایان تمرین ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون t همبسته و مستقل تحلیل شد.

سطوح BDNF در اثر یک جلسه فعالیت شدید هوازی (001/0P=) و بی هوازی (04/0P=) افزایش معنی دار یافت. همچنین تفاوت معنی داری در تعداد پلاکت های افراد دو گروه پس از یک جلسه فعالیت شدید هوازی (009/0P=) و بی هوازی (001/0P=) دیده شد. در مقابل عملکرد قبل و بعد حافظه دو گروه در اثر یک جلسه فعالیت شدید هوازی و بی هوازی تفاوت معنی داری نداشت.

هر دو نوع فعالیت ورزشی هوازی یا بی هوازی حاد می توانند منجر به افزایش BDNF در افراد با سابقه طولانی ورزشی گردند. احتمالا ورزش با فعال سازی مکانیسم های مولکولی از جمله BDNF می تواند راهکار مناسبی جهت افزایش سلامت مغز در برابر استرس های اکسیداتیو ناشی از افزایش مصرف انرژی در جریان ورزش باشد