اندیشه های روشن فکری حکیم ابوالقاسم فردوسی

تاریخ روشن فکری غرب بر مبانی اومانیسم، عقلانیت و تساهل از عصر رنسانس آغاز شد. روشن فکری جریانی فکری بود که در تعارض میان نیازها و حقوق طبیعی انسان در برابر سلطه تفکرکلیسایی و حاکمیت مطلقه شاهان روی داد. این پژوهش بر آن است تا با بیان مبانی روشن فکری تاریخ تفکر غرب و ویژگی های آن، در بستر تاریخ به تحلیل اندیشه های فردوسی در شاهنامه بپردازد و این که نظام فکری حکیم فردوسی تا چه میزان با مبانی روشن فکری مطابقت دارد و تا چه اندازه واجد ویژگی روشن فکری است. هم چنین اندیشه های انتقادی و اعتراضی علیه حاکمان سیاسی و وضعیت اجتماعی و فرهنگی روزگارش چه کم وکیفی داشته است. فردوسی با بهره گیری از مولفه های روشن فکری وارائه دیدگاه های روشن گرش؛ برای آزادی ازسلطه نظام عقیدتی خلافت بغداد که حقوق و روح انسان را اسیر خویش ساخته و حاکمیت غیر ایرانی غزنوی که ملیت ایرانی را نادیده گرفته؛ به مبارزه فکری پرداخته است.