ریچارد رورتی و بحران در فلسفه کلاسیک غرب؛ بازخوانی معرفت و روش در بستر زیستن

رورتی ازجمله متفکران متاخر است که با سبکی انتقادی اما بسیار متفاوت از فوکو و هابرماس، به نظام نظری فلسفه کلاسیک و حتی برخی رویکردهای مدرن در غرب می تازد و آنها را به بازنمایی گرایی، بنیادگرایی، مطلق نگری، جدایی فلسفه از زندگی و حقیقت از معنا متهم می سازد. وی با الهام گرفتن از اندیشه متفکرانی چون هایدگر، داروین، ویتگنشتاین، دیویدسون، نیچه و بسیاری دیگر دست به تلفیق خلاقانه ای می زند که هدفش بازخوانی معرفت، روش و حقیقت در بستر زیستن است. فلسفه رورتی در نظر دارد بر شکاف های مرسوم بین دو سنت قاره ای و تحلیلی غلبه کند و فلسفه را از دوگرایی های مفهومی و نظری بی ثمر دور نگه دارد.
بر این اساس، وی با فراتررفتن از ادبیات رایج در سنت جاری فلسفی، بر آن است فلسفه را به زمینه تاریخی و بطن زندگی روزمره وارد کرده و آن را به منزله ابزاری برای حل و فصل مسائل عملی زندگی اجتماعی به کار گیرد. رورتی فلسفه را نه همچون رشته ای دانشگاهی بلکه به مثابه ابزاری تعریف می کند که قرار است مسئله ای را حل کرده یا به درک چیزی کمک نماید.
مقاله پیشرو، نخست برخی از نظرات متفکران موثر بر پروژه رورتی و نقد و الهام وی را از آنها که توامان بوده، بررسی کرده است. سپس با تشریح اصول عمده دستگاه نظری رورتی، تلاش می شود سهم و نوآوری های نظری و روش شناختی وی در فلسفه ورزی معاصر غرب تا حد امکان روشن شود.