تحولات افعال در گزیده هایی ازدیوان شعری محمود درویش وتاثیر بلاغی آن روی خواننده

التفات یکی از سبک های بلاغی بیان و معانی به شمار می آید که شعر بدان از کلام بشری متمایز می گردد و همواره هیچیک از اشعار پیشینیان و معاصران از آن خالی نبود زیرا دارای انعطافی زیباست در تغییر سخن از حالتی به حالت دیگر. و آن از میان سبک های بلاغت عربی در گذشته و حال به عنوان پدیده سبکی بشمار می آید به گونه ای که ادیبان فایده التفات را در دلالت آن و عنایت به معنای مقصود یافتند. التفات از نظر معاصران به معنای اعراض از زبان رائج است زیرا سطح فنی و هنری جز با عبور از روش رائج تحقق نمی یابد. بی شک شعر فضای بازی است برای انواع سبکها از جمله التفات چون انتقال از حالت به حالت دیگر است و همین شاعران را به تحرک در چار چوب ساختار متن وا داشت. یکی از این شاعران محمود درویش است، اشعار او پر از التفات می باشد که به شکلهایی چون ضمیر ها، فعلها، ساختار نحوی عدد، ادات و واژگان نمود یاقته است. همین امر این محققان را بر آن داشت تا اشعارش را به عنوان موضوع برای تحلییل در سه دیوان وی بر گزیند تا روشن شود چگونه از زبان هنجار خارج گردید و از قالب رائج و معمول به دلیل شناختن نسبت به ارزش فنی عدول کرد. نتیجه پژوهش نشان می دهد وی التفات را در مقایسه با سایر اشکال به شکل نامنظم بکار برده است و توانست از آن برای روی کرد شاعرانه اش و برنگیختن شنونده در برابر جامعه و دغدغه او نسبت به زمانه بهره ببرد و به دلالت زمانی انعطافی ببخشد که به شکل پذیرش آن توسط خواننده در بافت متن انعکاس یابد.