کشمکش میان زندگی و مرگ در شعر ابوالعتاهیه و ناصرخسرو

زندگی و مرگ یکی از موضوعاتی است که از دیرباز ذهن انسان را به خود مشغول کرده است. این مساله یکی از موضوعات مهم در شعر زهد به شمار می آید و شعر تلاش کردند تا به حقیقت واقعی آن دست یابند. ابوالعتاهیه وناصرخسرو از جمله شاعران زهد در ادبیات عرب و فارسی به شمار می آیند و از این رو، در شعرشان توجهی خاص به این موضوع از خود نشان داده اند. این پژوهش به بررسی پدیده مرگ و زندگی در شعر ابوالعتاهیه و ناصرخسرو قبادیانی در چارچوب ادبیات تطبیقی می پردازد. شکی نیست که موضوع مرگ و زندگی یکی از مهمترین محورهای شعر زهد در میان شاعران زهد پیشه است. این دو شاعر در شعر زهدشان از مفهوم مرگ و زندگی پرده برداشتند. هر گاه نظری به شعر این دو شاعر بیندازیم در می یابیم که ابوالعتاهیه در طول زندگی اش به شدت از مرگ هراس داشت و تلاش می کرد که خود را از چنگال مرگ نجات دهد. اما نتوانست و در نهایت مرگ را به عنوان ابزاری برای بیان نصیحت و موعظه برگزید. ناصرخسرو نیز در شعر خود به این موضوع پرداخت و به حتمی بودن آن ایمان داشت، و در این زمینه بر مبانی دینی تکیه کرد و همیشه انسان را به توشه گرفتن از نیکی ها و آمادگی برای مرگ سفارش می کند.