انتشار دی اکسید کربن و پتانسیل گرمایش جهانی ناشی از مصرف انرژی در نظام های کاشت شالیزاری

هدف از این پژوهش، تخمین انتشار گازهای گلخانه ای و گرمایش جهانی ناشی از مصرف انرژی فسیلی در تولید برنج و چگونگی کاهش مصرف انرژی فسیلی و انتشار گازهای گلخانه ای بود. سه نظام کاشت (SRI)، بهبود یافته و سنتی مورد مطالعه قرار گرفتند. تمامی عملیات زراعی و اطلاعات مربوط به روش های تولیدی و مقادیر مختلف مصرف نهاده ها (ورودی ها) طی سال های 1390 و 1391 ثبت و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میانگین انرژی ورودی در نظام های تولید برابر 02/ 22793 مگاژول در هکتار بود که کم ترین میزان انرژی ورودی در SRI برابر 98/ 16102 مگاژول در هکتار حاصل شد. بیش ترین سهم انرژی ورودی در نظام های تولید مربوط به الکتریسیته بود که بالاترین مقدار را از نظر انتشار گازهای گلخانه ای و گرمایش جهانی نیز به خود اختصاص داد. تولید و حمل و نقل کود نیتروژن و سوخت در رتبه های دوم و سوم انتشار گازهای گلخانه ای قرار گرفت. متوسط GWP ناشی از تولید برنج برابر 33 /2307 کیلوگرم معادل CO2 در هکتار بوده است. بیش ترین و کم ترین مقدار تولید GWP به ترتیب برابر 1640 و 2554 کیلوگرم معادل CO2 در هکتار معادل 8/ 255 و 3/ 479 تن معادل CO2 در هکتار در نظام های کاشت SRI و سنتی حاصل شد. مقادیر GWP در واحد انرژی ورودی نیز در SRI حداقل و در نظام کاشت سنتی حداکثر بود. نظام SRI کم ترین GWP را در واحد انرژی خروجی دارا بوده و نظام کاشت بهبود یافته در رتبه دوم قرار گرفت. بنابراین، می توان چنین نتیجه گیری کرد که مقادیر GWP ارتباط مستقیمی با شیوه مدیریت مزرعه و مصرف نهاده ها (ورودی ها) دارد.