ارزیابی تاثیر دو روش همزمان سازی اوولاسیون، هیتسینک و آوسینک، روی میزان آبستنی در گاوهای شیری

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی تاثیردو روش همزمان سازی اوولاسیون، هیتسینک و آوسینک، روی میزان آبستنی در گاوهای شیری بوده است.. در کل 133 راس گاو شیری با روزهای شیردهی 200-50 روز در تجربه قرار داده شد.گاوها به صورت تصادفی در سه گروه توزیع شدند گروه کنترل: (50=n).در این گروه از هیچ برنامه همرمانی خاصی استفاده نشد. این گاوها بعد از مشاهده علائم فحلی مطابق برنامه am/pm تلقیح شدند. گروه آوسینک):(46=n) که با پروتکل آوسینک تحت درمان قرار گرفتند.در روزهای 0 و9 به میزان 10 میکروگرم آنالوگGnRHو در روز 7 معادل 500 میکروگرم PGF2α به صورت عضلانی دریافت کردتد و 20-16 ساعت بعد از GnRH دوم، تلقیح مصنوعی شدند. گروه هیتسینک: (37=n.) که با پروتکل هیتسینک تحت درمان قرار گرفتند.در روز 0 به میزان 10 میکروگرم آنالوگGnRH و 7 روز بعد از آن 500 میکروگرم PGF2α، و 24 ساعت بعد یک میلی گرم استرادیول سیپیونات به صورت عضلانی دریافت کردند. گاو هایی که بعد از تزریق استرادیول فحلی نشان دادند با روش am/pm تلقیح شدند آن هایی که فحلی نشان ندادند 48 ساعت بعد از تزریق استرادیول، تلقیح اجباری شدند((TAI. تشخیص آبستنی بوسیله سونوگرافی در روز 30 و با روش لمس رکتال بین روزهای40تا 45 بعد از تلقیح مصنوعی انجام شد. میزان آبستنی در گروه های مختلف با روش Chi-square مورد مقایسه قرار گرفت.اگر چه میزان آبستنی در گروه اوسینک نسبت به گروه هیتسینک و گروه کنترل بالاتر بوده ولی این اختلاف از نظر آماری معنا دار نبود (p<0.05).