اثر سیزاپراید، بتانکول و اریترومایسین در جذب ایمونوگلوبولین های آغوز در گوساله های نوزاد

داروهای پروکینتیک دارای توانایی بالایی در افزایش تخلیه شیردان و حرکات روده ای هستند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تجویز خوراکی داروهای اریترومایسین، سیزاپراید و بتانکول به عنوان عوامل افزایش دهنده سرعت تخلیه شیردان در جذب ایمونوگلوبولین های آغوز در گوساله های نوزاد است. بیست وچهار راس گوساله نوزاد در 4 گروه 6 راسی شامل سه گروه درمانی و یک گروه شاهد تقسیم بندی شدند. گوساله ها در گروه شاهد 3 لیتر از بانک آغوز گاوی محتوی استامینوفن، به میزان 50 میلی گرم برحسب کیلوگرم وزن بدن به وسیله لوله مری دریافت کردند. در سه گروه درمانی دیگر اریترومایسین (mg/kg 20) و استامینوفن (mg/kg 50)؛ سیزاپراید (mg/kg 5 /0) و استامینوفن (mg/kg 50)؛ بتانکول (mg/kg 5 /0) و استامینوفن (mg/kg 50) به 3 لیتر آغوز اضافه شد. سرعت تخلیه شیردان از طریق غلظت پلاسمایی استامینوفن پلاسما تخمین زده می شود. بانک آغوز از گاوهای هولشتاین چند شکم زائیده بلافاصله بعد از زایمان تهیه گردید. نمونه های خون وریدی برای تعیین غلظت پلاسمایی استامینوفن و غلظت سرمی ایمونوگلوبولین قبل و بلافاصله بعد از خوردن آغوز گرفته شد. بر اساس نتایج اریترومایسین و سیزاپراید باعث افزایش معنی دار غلظت پلاسمایی استامینوفن و سرعت تخلیه شیردان (0001 /0P<) شدند. هم چنین غلظت سرمی ایمونوگلوبولین در این دو گروه نسبت به گروه شاهد افزایش نشان داد. اما بتانکول در مقایسه با گروه شاهد تغییری در سرعت تخلیه شیردان و غلظت سرمی ایمونوگلوبولین ها ایجاد نکرد.