کاربرد ترکیب شیمیایی کلینوپیروکسن در پتروژنز گابروهای کوه میشو در جنوب باختری مرند- شمال باختری ایران

توده گابرویی میشو با راستای تقریبی خاوری - باختری با طول 30 کیلومتر و عرض 7 کیلومتر در داخل سنگ های رسوبی کهر با سن اینفرا کامبرین نفوذ کرده است. دایک های میکروگابرویی این توده نفوذی را قطع کرده اند. گابروها ترکیب شیمیایی تقریبا یکنواختی داشته و شامل کانی های اصلی پلاژیوکلاز و پیروکسن بوده و کانی های فرعی شامل الیوین، آمفیبول، بیوتیت، فلدسپار پتاسیم و کانی های کدر (اپاک) می باشد. بافت این گابروها اغلب به صورت دانه ای (گرانولر) آشکار است. نتایح حاصل از تجزیه نقطه ای کلینوپیروکسن های گابروهای میشو توسط الکترون میکروپروب، ترکیب کلینوپیروکسن ها را در حد دیوپسید تا اوژیت نشان می دهد. ماگمای تشکیل دهنده کلینوپیروکسن های گابروها در نمودارهای مختلف غالبا«سری ماگمایی تولئیتی و از نظر موقعیت زمین ساختی ویژگی های MORB را نشان می دهند. بلورهای کلینوپیروکسن گابروها عموما حاوی مقادیر SiO2 بالا (wt%52/69-50/02)، عدد منیزیم [Mg/(Mg Fe2)] بالا و در حد (wt%82/42-78/59)، Al2O3 متغیر (wt%5/09-1/8)، TiO2 پایین (wt%33/1-0/53) و Na2O پایین (wt%0/47-0/21) و نسبت های پایین Al[6]/Al[4] (39/ 0-0) هستند که نشان دهنده شرایط تبلور نسبتا فشار پایین ماگما است. دمای محاسبه شده برای کلینوپیروکسن ها در گابروها از 1027 تا 1306 درجه سانتی گراد متغیر بوده و فشار کمتر از 8 کیلوبار است. بررسی روند ترکیبات کلینوپیروکسن ها نشان می دهد که کلینوپیروکسن ها هیچ منطقه بندی را نشان نمی دهند و با سنگ زمینه در تعادل شیمیایی می باشند. اطلاعات بافتی و شیمی کانی نشان می دهد که کلینوپیروکسن ها احتمالا از یک ماگمای تولئیتی مشتق شده از یک گوشته سنگ کره ای تهی شده متبلور می شوند که شیمی کل سنگ نیز این مطلب را تایید می کند. نفوذ توده های گابرویی در یک رژیم زمین ساختی کششی کافت زایی به گسترش پوسته اقیانوسی پالئوتتیس در زمان کربنیفر آغازین در شمال باختری ایران انجامیده است.