بررسی ارتباط شاخص خطوارگی و منشا دگرسانی ها در کالدراهای مساحیم و بیدخوان

در محاسبه شدت گسلش یک منطقه می توان عوامل مختلفی را در نظر گرفت. شاخص خطوارگی تابعی از طول، تعداد و تقاطع گسل ها در واحد سطح است و روشی مناسب در جهت کمی سازی داده های ساختاری به حساب می آید. به طور طبیعی اغلب دگرسانی ها با گسل ها و شکستگی هایی که راه نفوذ سیالات را تسهیل می کنند ارتباط دارند. مقایسه موقعیت محدوده های با بیشترین تمرکز خطواره ها در مناطق آتشفشانی، در کالدراهای مساحیم و بیدخوان و بررسی دگرسانی های رخساره مرکزی کالدراها نشانگر ارتباط بیشتر دگرسانی های سوپرژن با خطواره های منطقه می باشد و این در حالی است که دگرسانی فیلیک که بیشتر منشا درون زاد دارد دارای ارتباط ضعیف تری با خطوارگی ها است. دگرسانی آرژیلیک می تواند منشا درون زاد یا برون زاد داشته باشد. در کالدرای مساحیم منشا کانی های رسی بیشتر آب های فرو رو بوده و کائولن کانی عمده آن است. بر اساس نتایج حاصل از آزمایش XRD کانی هایی از قبیل پیروفیلیت و دیکیت در بخش های عمده ای از کالدرای مساحیم دیده نمی شوند؛ بنابراین اکثر دگرسانی های منطقه آتشفشان مساحیم عمدتا آرژیلیک با منشا برون زاد هستند، حال آنکه در منطقه کالدرای بیدخوان با وجود غالب بودن دگرسانی آرژیلیک اما دگرسانی فیلیک نیز که غالبا منشا درون زاد دارد دارای وسعت قابل توجهی است. رسم ماتریس انطباق دگرسانی ها و کران بالای شاخص خطوارگی در مناطق مساحیم و بیدخوان به ترتیب ضرایب انطباق 8/37 و 29 درصد برای دگرسانی آرژیلیک و ضرایب 1/1 و 7/ 10 را برای دگرسانی فیلیک در مناطق مذکور نشان می دهد. ارتباط مثبت دگرسانی آرژیلیک با شاخص خط وارگی و ارتباط ضعیف تر دگرسانی فیلیک با این فاکتور در مرکز کالدراهای مساحیم و بیدخوان در کنار ارتباط نزدیکتر رژیم کلی (عمدتا برون زاد) دگرسانی های منطقه مساحیم با شاخص خطوارگی، نشانگر تاثیر شدیدتر گسل ها در فرایند های سوپرژن نسبت به فرایندهای هایپوژن در سطح این نواحی است.