بررسی رابطه ی میزان استفاده از تکیه گاه سازی آموزشی و یادگیری زبان فارسی دربین غیرفارسی زبانان

آموزش و یادگیری زبان دوم برای زبان آموزان، به ویژه در دوره های آموزش عالی، نیازمند بهره گیری از رویکردها و راهبردهای آموزشی مناسبی است که بتواند یادگیری را برای زبان آموزان تسهیل کند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه ی بین تکیه گاه سازی آموزشی و میزان یادگیری زبان فارسی در بین نمونه ای از فارسی آموزان است. روش مورد استفاده در این مطالعه از نوع همبستگی و جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان غیرفارسی زبان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین در سال 92- 93 بوده است. در ادامه، 126 نفر به شیوه ی نمونه گیری نسبی انتخاب شدند که این تعداد به مقیاس تکیه گاه سازی آموزشی پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین تکیه گاه سازی آموزشی و انواع آن (شناختی، فنی، رویه ای، فراشناختی و انگیزشی) با یادگیری زبان فارسی رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد. هم چنین نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که تکیه گاه سازی شناختی، فنی، رویه ای، فراشناختی و انگیزشی به طور مثبت و معناداری یادگیری زبان فارسی را پیش بینی کرده اند. نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت توجه به تکیه گاه سازی آموزشی و انواع آن در افزایش یادگیری زبان فارسی یادگیرندگان غیرفارسی زبان است.