تحلیل زمان در روایت های شعری مهدی اخوان ثالث (با تکیه بر مجموعه اشعار از این اوستا)

روایت پردازی یکی از عناصر برجسته اشعار مهدی اخوان ثالث، شاعر نوپرداز معاصر است. این مقاله براساس نظریه زمان در روایت، به بررسی زمان در برجسته ترین اشعار روایی اخوان می پردازد. منظور اصلی نظریه زمان در روایت بحث زمان بندی روایت است که بر اساس نظریه ژرار ژنت در سه محور نظم، سرعت روایت و بسامد شکل می-گیرد. نتایج این تحقیق نشان می دهد درنگ (گسترش روایت)، گذشته نگری، آینده نگری و بسامد مکرر از مهم ترین شگردهای زمانی است که شاعر به آن پرداخته است. گسترش روایت در اشعار اخوان با توصیفات بسیار عینی صورت گرفته است. این امر همسو با هدف شاعر از روایت پردازی است که قصد بالابردن روایت را تا سطح شعر داشته است. از سوی دیگر بهره گیری از شگردهای مذکور با محتوای روایت ها نیز هم خوانی دارد. ارائه با درنگ در روایت هایی به چشم می خورد که محتوای آن ها نشان گر تکرار تاریخ و جبر آن و نومیدی انسان از تغییر آن است. هم چنین بسامد مکرر را در روایت هایی با محتوای سوررئالیستی می توان مشاهده کرد. گاهی نیز شاعر با استفاده از بسامد مکرر نمادپردازی کرده است. بنابراین کارکرد شگردهای زمانی روایت در شعر اخوان متنوع و همسو با ساختار و محتوای آن هاست.