شعر قیصر امین پور از منظر پدیدار شناسی

این مقاله بر اساس دیدگاه پدیدارشناختی ادموند هوسرل تدوین شده است. پدیدارشناسی، به عنوان یک حرکت فکری و فلسفی، نقطه عطف بسیاری از روش های نقد ادبی معاصر است. اساس پدیدارشناسی، رویکردی ناب و تازه به پدیده ها و دست یافتن به «خود چیزها» است. در این رویکرد با اعتقاد به حضور فعال مخاطب و خواننده در جریان خوانش، امکان دستیابی به «جوهر پدیده ها» فراهم می شود. در این پژوهش برخی از اصول پدیدارشناختی از جمله «نقادی کارکرد سنت»، «تقلیل پدیدار شناختی»، «نقد و نفی شناخت حسی»، «مواصله عین و ذهن»، «فرایند گذر از دال به مدلول» و «فرایند پیوستار بود و نمود» بررسی و نمونه هایی از اشعار قیصر امین پور از مجموعه «دستور زبان عشق» بر اساس این اصول، تحلیل شده است. در واقع هدف از این پژوهش، آشنایی با الگوی پدیدارشناختی به عنوان روشی برای بررسی شعر معاصر و الگوی پدیدارشناختی شعر قیصر امین پور است. پرسش اصلی این نوشتار آن است که چگونه می توان این شعرها را دارای کارکردی پدیداری دانست؟ و فرایند پدیداری شعر امین پور، تابع کدام ویژگی-هاست. بررسی الگوی پدیدارشناسی در شعر امین پور، بیان گرآن است که او با نگاه پدیداری و هستی شناسانه به جهان هستی می نگرد و در سایه بینشی تاویلی، پدیده ها را به نشانه ها تبدیل می کند و این نشانه ها، در ذهنیت او استحاله می یابند تا در سایه تاویلی نشانه- معنا شناختی به پدیداری هستی مدار تبدیل شوند.