اثر وابسته به دوز هسپرتین بر عدم تقارن حرکتی به دنبال تزریق داخل استریاتوم 6-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی

بیماری پارکینسون، یک بیماری حرکتی به نسبت شایع در افراد با سن بالاست که به علت تحلیل رفتن نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه مغز ایجادمی شود. با توجه به خاصیت حفاظتی، آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی هسپرتین در گروه فلاوانون ها، هدف بررسی حاضر، تعیین اثر وابسته به دوز هسپرتین بر عدم تقارن حرکتی به دنبال تزریق داخل استریاتوم 6-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی به عنوان یک مدل تجربی بیماری پارکینسون بوده است.
در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی نر (35 =n) به پنج گروه «شم و ضایعه دیده» و سه گروه «ضایعه دیده و تحت درمان» با سه دوز هسپرتین تقسیم شدند. مدل بیماری پارکینسون، با تزریق 5/ 12 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین حل شده در محلول سالین آسکوربات به داخل استریاتوم سمت چپ ایجادشد. گروه های ضایعه دیده و تحت درمان، هسپرتین را در دوزهای 5، 15و 50 میلی گرم برکیلوگرم از 1 ساعت پس از جراحی به طور روزانه و به مدت یک هفته دریافت کردند. در پایان هفته اول، رفتار چرخشی به سمت راست و چپ به دنبال تزریق آپومورفین، مورد بررسی کمی قرارگرفت.
در گروه ضایعه دیده، آپومورفین، موجب بروز رفتار چرخشی به سمت مقابل ناحیه آسیب دیده شد (P<0.001)؛ به علاوه، تجویز هسپرتین، فقط در دوز 50 میلی گرم برکیلوگرم توانست باعث کاهش معنی دار تعداد خالص چرخش های به سمت راست بشود (P<0.05) و هسپرتین در سایر دوز ها چنین تاثیری به جانگذاشت.
هسپرتین به شکل (فرم) خوراکی در دوز 50 میلی گرم برکیلوگرم، موجب کاهش عدم تقارن حرکتی (کاهش شدت رفتار چرخشی) در مدل تجربی بیماری پارکینسون می شود.