مقایسه تاثیر وضعیت طاق باز و دمر بر وضعیت تنفسی نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد تحت درمان با پروتکل INSURE

اساس درمان در سندرم دیسترس تنفسی حاد نوزادان تنظیم تبادل اکسیژن و دی اکسید کربن بوده است که توسط سبک های درمانی مختلفی ازجمله پروتکل INSURE انجام می شود. لذا این مطالعه باهدف مقایسه وضعیت های بدنی طاق باز و دمر بر وضعیت تنفسی نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد تحت درمان با پروتکل INSURE انجام گردید.
این مطالعه از نوع تجربی با طرح متقاطع بوده است که بر روی 30 نوزاد نارس دارای مشکل تنفسی تحت مد NCPAP بعد از اعمال پروتکل INSURE، انجام گردید. واحدهای پژوهش به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول در سه ساعت اول در وضعیت دمر و در سه ساعت دوم در وضعیت طاق باز قرار می گرفتند و گروه دوم نیز به صورت برعکس با گروه اول تحت وضعیت های مذکور قرار می گرفت. در دو گروه هر 15 دقیقه مقادیر درصد اشباع اکسیژن، تعداد تنفس و نبض در هر وضعیت اندازه گیری می گردید. درنهایت داده های حاصل از مطالعه توسط آمار توصیفی و استنباطی مورد تحلیل قرار گرفتند.
نتایج افزایش میزان اکسیژن و کاهش تعداد تنفس و نبض را به طور معنی داری در وضعیت دمر نسبت به طاق باز نشان دادند (001/0 > p)؛ اما ازنظر میزان بروز برادیکاردی، افت اشباع اکسیژن و تغییرات کسر اکسیژن دمی در دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت.
یافته های مطالعه نشان دادند که وضعیت دمر نسبت به طاق باز دارای اثرات سودمندتری بر تبادل گازی در نوزاد می باشد که شاید بتوان در کنار درمان های اصلی به عنوان یک مراقبت کم هزینه و موثر در تثبیت وضعیت تنفسی نوزادان مبتلا به دیسترس تنفسی حاد مورداستفاده قرار گیرد.