رابطه دین داری با پیشرفت تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران سال تحصیلی

مشخص کردن رابطه دین داری دانشجویان با پیشرفت تحصیلی آن ها، فاصله ی بین ابعاد مختلف دین داری و رشد علمی را در سطح دانشگاه معین می سازد و مسوولین را در تصمیم گیری و برنامه ریزی برای جلوگیری از ایجاد شکاف بین ابعاد علمی و معنوی در محیط دانشگاه یاری می رساند. هدف این مطالعه بررسی رابطه دین داری در مقیاس کلی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران است.
در یک مطالعه همبستگی، در سال تحصیلی 92-93، تعداد 385 دانشجو (141 پسر و 244 دختر) در 4 مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد، دکترای عمومی و دکترای تخصصی به روش نمونه گیری دو مرحله ای (طبقه ای و تصادفی) از بین کلیه دانشجویان ورودی سال 91 دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل دو بخش سوالات جمعیت شناسی و پرسشنامه 26 سوالی گلاک و استارک (Glock and Stark) شامل 4 بعد اعتقادی، عاطفی، مناسکی و پیامدی بود. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.
در مجموع بین میانگین ابعاد چهارگانه دین داری با پیشرفت تحصیلی (p = 0.079) ارتباط معناداری یافت نشد. البته یافته ها حاکی از همبستگی معنادار بین بعد مناسکی دین داری با پیشرفت تحصیلی (r = 0.115، p < 0.05) دانشجویان بود.
یافته های حاصل از این مطالعه نشان می دهد، نقطه ضعف دانشجویان در بعد مناسکی و عمل به دستورات دین است. از این رو توجه بیش تر نهادهای متولی دانشگاه در جهت تقویت بعد مناسکی دانشجویان توصیه می گردد و با توجه به عدم همبستگی بین مجموع ابعاد چهارگانه دین داری با پیشرفت تحصیلی دانشجویان، شناسایی سایر عوامل مرتبط با دین داری حائز اهمیت است.