بررسی اثر درمان با شلاتور کننده های آهن در کاهش فریتین سرم و بهبود درصد عملکرد قلب در بیماران تالاسمی

سندرم های تالاسمی شایع ترین بیماری های ژنتیکی بوده که با ترانسفیوژن های مکرر خون و تجمع آهن بدن در ارتباط می باشند. عوارض قلبی مهم ترین علت مرگ ومیر بیماران تالاسمی است. عوارض قلبی با مصرف داروهای شلاتور آهن کاهش می یابد. در این مطالعه، داروهای شلاتور آهن از نظر اثر، عوارض و پذیرش از سوی بیماران تالاسمیک مورد بررسی قرار گرفتند.
در این مطالعه ی آینده نگر (کوهورت)، تمام بیماران تحت درمان مرکز تالاسمی بر اساس نوع داروی شلاتور کننده ی مصرفی شان به 5 گروه تقسیم شدند که شامل گروه های دسفرال، اسورال، دفریپرون، Exjad، دسفرال+دفریپرون بودند. فریتین سرم در ابتدای مطالعه و 6 ماه بعد با روش الیزا و درصد (عملکرد قلبی) با روش اکوکاردیوگرافی در ابتدای مطالعه و سپس 2±8 ماه بعد اندازه گیری و ثبت شد. سپس داده ها توسط نرم افزار SPSS ویرایش 18 و آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میزان فریتین در تمام گروه ها به جز گروه دفریپرون کاهش یافت، اما فقط در گروه دسفرال این کاهش معنادار بود (از 2356 میلی گرم درصد به 1853 میلی گرم درصد) (P=0.01). درصد عملکرد قلب در همه گروه ها افزایش یافت اما در گروه دفریپرون این افزایش معنادار بود (از 62 درصد به 71 درصد)(027/ 0=P). بیشترین شیوع عوارض در گروه دسفرال+دفریپرون دیده شد. 3/ 93 درصد از بیماران از داروی مصرفی خود رضایت داشتند. دفریپرون اثر بهتری در کاهش هموسیدروز قلبی و بهبود عملکرد قلبی داشت. دسفرال اثر بهتری در کاهش سطح سرمی فریتین داشت. دزقرال با کاهش هموسیدروز قلبی اثر بهتری در بهبود عملکرد قلبی داشت.
داروهای شلاتور کننده آهن در کاهش عوارض و میزان مرگ ومیر بیماران تالاسمی موثر است. داروهای خوراکی اثر ویژه ای در بهبود عملکرد قلبی دارند. دیفریپرون بخصوص در بهبود عملکرد قلبی تاثیر ویژه داشت. بیماران میتوانند با حمایت سازمان های بیمه از این داروها استفاده کنند. دسفرال اثر بهتری در کاهش سطح سرمی فریتین داشت.