پاسخ انقباضی آئورت سینه ای به بی وزنی پاهای عقبی در موش صحرایی

برای شبیه سازی بی وزنی در موش صحرایی از مدل بی وزنی پاهای عقبی استفاده می شود و مشخص شده است که پاسخ انقباضی آئورت شکمی در این شرایط کاهش می یابد. هدف از مطالعه حاضر بررسی پاسخ انقباضی عضلات صاف آئورت سینه ای در شرایط بی وزنی حاد و مزمن بود.
مدل بی وزنی پاهای عقبی روی موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار برای 3 و 20 روز به منظور شبیه سازی بی وزنی بر روی زمین اجرا شد. آئورت سینه ای جدا شد و در محلول کربس هانسلیت تحت 1 گرم کشش اولیه قرار گرفت. منحنی پاسخ انقباضی به دوزهای تجمعی فنیل افرین و کلریدپتاسیم در حلقه های آئورت فاقد لایه اندوتلیوم در گروه کنترل و گروه های بی وزن به دست آمد.
پاسخ انقباضی به فنیل افرین و کلریدپتاسیم پس از 20 روز بی وزنی در مقایسه با گروه کنترل افزایش می یافت (058/0±01/3 گرم در گروه بی وزنی و 034/0±23/2 گرم در گروه کنترل در ماکزیمم غلظت فنیل افرین؛ 043/0±71/2 گرم در گروه بی وزنی و 040/0±06/2 گرم در گروه کنترل در ماکزیمم غلظت کلریدپتاسیم). اختلافی بین پاسخ انقباضی در گروه کنترل با گروه 3 روز بی وزنی مشاهده نشد.
نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که بی وزنی مزمن انقباض عضلات صاف آئورت سینه ای را افزایش می دهد. این مسئله ممکن است ناشی از شیفت مایعات بدن در شرایط بی وزنی باشد. به طور خلاصه، مطالعه عملکرد عروق برای فهم مکانیسم های سازگاری عروق به شرایط بی وزنی و مقابله با آن مهم است.