مقایسه ی اثر دو داروی سرکوبگر ایمنی بر بیان فاکتورFoxp3+ در آزمایشگاه، پس از تحریک سلول های T بکر CD4+

در بدن انسان، سلول های لنفوسیت T تنظیمی (Treg) در کنترل بیماری های خودایمن و سامان دهی به پاسخ های ایمنی در پیوند، سرطان و عفونت ها شرکت می کنند. سیلیمارین یک کمپلکس فلاونولیگنان برگرفته از گیاه خار مریم (Milk thistle) با نام علمی Silybum marianum است و دارای اثرات ضد التهابی، آنتی اکسیدانی، محافظت کبدی (Hepatoprotective) و تعدیل سیستم ایمنی (Immunomodulatory) می باشد. در میان داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی، راپامایسین می تواند (mTOR (Mammalian target of rapamycin را مهار کرده، باعث بیان Foxp3، تکثیر Tregs و مهار سایر سلول های T گردد. در این تحقیق، به مقایسه ی اثر سیلیمارین با راپامایسین بر تولید سلول های CD4+Foxp3+ در خون محیطی پرداختیم.
سلول های تک هسته ای خون محیطی (Peripheral blood mononuclear cell یا PBMC) با استفاده از فایکول، از خون هپارینه ی داوطلبان سالم جدا شد. سپس، سلول های CD4+ بکر از سلول های تک هسته ای خون محیطی، با استفاده از ستون آهن ربای ایمنی، خالص سازی گردید. سلول هایT بکر CD4+ با آنتی بادی های مونوکلونال Anti-CD3 و Anti-CD28 در محیط 1640-RPMI(Sigma) (Roswell Park Memorial Institute) برای مدت 18 ساعت فعال شدند و کشت آن ها در حضور سیلیمارین یا کنترلش، (DMSO (Dimethyl sulfoxide)یا در حضور یا عدم حضور راپامایسین و با اضافه کردن اینترلوکین 2 (IL-2) به مدت 3 روزانجام شد؛ سپس، درصد سلول های TCD4+Foxp3+ از طریق رنگ آمیزی با آنتی بادی های نشان دار و بررسی آن ها توسط فلوسایتومتری انجام پذیرفت.
سیلیمارین در مقایسه با کنترلش، DMSO، همچنین، راپامایسین، باعث افزایش تولید سلول های TCD4+Foxp3+ در کشت سه روزه ی لنفوسیت های T بکر خون محیطی شد (05/0 > P)؛ در حالی که راپامایسین، در مقایسه با کنترلش (محیط RPMI) افزایشی در تولید سلول های TCD4+Foxp3+ در کشت سه روزه نشان نداد (05/ 0 < P).
با توجه به اهمیت جایگزینی داروهای کم ضررتر و نقش سلول های Treg در تنظیم و سامان دهی سیستم ایمنی، سیلیمارین به عنوان داروی تولیدکننده ی Treg می تواند در درمان بیماری های خودایمنی و یا حتی در پیوند اعضا مورد استفاده قرار گیرد.