ایجاد نارسایی حاد کبدی تجربی ناشی از تتراکلرید کربن در مدل موش نژاد NMRI

ایجاد مدل نارسایی حاد کبدی برای ارزیابی اثرات و بی خطر بودن روش های جایگزین پیوند کبد، به کار می رود. این مطالعه با هدف تعیین دوز مناسب تتراکلرید کربن برای ایجاد نارسایی حاد کبدی در موش نژاد NMRI انجام شد.

در این مطالعه ابتدا در 5 گروه موش 6 تایی، تتراکلرید کربن محلول در روغن زیتون با دوزهای مختلف (به میزان 5/0، 1، 5/1، 2 و 5/2 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن) به صورت داخل صفاقی تزریق گردید. پس از 24 ساعت سطح سرمی آنزیم های کبد و وضعیت بافت کبد ارزیابی شد. برای بررسی میزان زنده مانی موش ها، تتراکلرید کربن با مقادیر ذکرشده به 6 گروه موش جدید تزریق و این حیوانات طی 4 روز مورد مشاهده قرار گرفتند. جهت بررسی تاثیر سم در روزهای بعد، دوز تعیین شده به 24 موش جدید تزریق و ارزیابی های بافتی و سرمی تکرار شد.

با افزایش دوز تتراکلرید کربن، سطح سرمی آنزیم های کبدی و درجه آسیب بافت کبدی افزایش یافت. مقادیر بیش از یک میلی لیتر بر کیلوگرم تتراکلرید کربن باعث ایجاد آسیب حاد کبدی شد. همچنین در میزان یک میلی لیتر بر کیلوگرم، مرگ و میرکم و در مقادیر بیش از 2میلی لیتر بر کیلوگرم، مرگ و میر شدید بود. در تزریق تتراکلرید کربن (با دوز 5/1میلی لیتر بر کیلوگرم)، حداکثر افزایش آنزیم های کبدی، 24 ساعت بعد ایجاد شد که به تدریج کاهش یافت. درجه آسیب کبدی در روزهای بعد از تزریق، تقریبا تا روز چهارم یکسان بود، ولی از 72 ساعت به بعد، فاز رژنراسیون کبدی آغاز گردید.

طبق نتایج این مطالعه، تزریق داخل صفاقی تتراکلرید کربن (با دوز 5/1میلی لیتر بر کیلوگرم) در یک نوبت، می تواند دوز مناسبی برای ایجاد مدل نارسایی حاد کبدی در موش نژادNMRI باشد.