توانمندسازی شغلی زنان و توسعه پایدار شهری (مطالعه موردی: زنان شاغل، منطقه 18 شهر تهران)

پژوهش حاضر در پاسخ به این سوال که کدام رویکرد در کاهش فقر زنان منطقه 18 شهر تهران و دستیابی به شاخص های پایداری شهری موثر است؟ و بر اساس فرضیه ای متعاقب آن با عنوان: رویکرد توانمند سازی شغلی زنان منطقه 18 تهران در فقرزدایی اقتصادی و به تبع آن تحقق بخشی از اهداف توسعه پایدار شهری موثر است، انجام شد. برای طراحی سوالات و انتخاب متغیرهای توانمندی شغلی (متغیر مستقل) و فقرزدایی اقتصادی (متغیر وابسته) از دیدگاه ها و نظریه های جنسیتی، مرتبط با بازار کار، فقرزدایی، سرمایه انسانی، توانمندسازی و توسعه پایدار استفاده شده است. تعداد نمونه ها باT 96/1 و صفت آماری 1/ 0 (شاغلان) و 9/ 0 (بیکار)، تعداد 136 نمونه برآورد شده است که جهت اطمینان بیشتر نمونه های آماری 200 نفر از زنان شاغل منطقه 18، جهت پرسشگری انتخاب شده است. در گردآوری اطلاعات از پرسش نامه استفاده شده که در آلفای کرونباخ بین سوالات 73/ 0 همسانی بوده است. با استفاده از روش های تحلیل واریانس تک متغیری و رگرسیون همزمان، ضمن تعیین سطح معناداری فقرزدایی حاصل از اشتغال در بین سه گروه، تفاوت گروه ها در ارتباط با میزان فقرزادیی سنجیده شده است. نتایج نشان داده است که هرچه امتیاز زنان در توانمندی شغلی در مقایسه با زنان با امتیاز کمتر (سطح متوسط و پایین)، بیشتر بوده، در فقرزدایی اقتصادی آنها تاثیر بیشتری داشته است؛ یعنی نقش اشتغال گروه توانمندتر در فقرزدایی، در مقایسه با دو گروه پایین تر (متوسط و پایین) دارای تفاوت معناداری بود.